Gedachten fladderen wild door mijn hoofd, zoals motten in een ruimte waar net het licht is aangedaan.

Een vriendin van mijn zusje pleegde zelfmoord; ze voelde zichzelf een mislukking nadat haar contract niet was verlengd. Dat was de druppel die de stoppen liet doorslaan. Sindsdien vraag ik mezelf af hoe veel mensen niet met druk om kunnen gaan. Ik ken wel meer mensen met prestatiedrang die de lat voor zichzelf heel hoog leggen. Moet er niet aan denken…

Mijn doodzieke tante en bijbehorende oom stuurden een heel lieve Kerstkaart; ik kroop meteen weg in het hoekje van de bank met een schuldgevoel waar je u tegen zegt. Heb al in geen maanden meer iets van me laten horen…

Vriendschappen verwaterden, of explodeerden in mijn gezicht; en ineens besefte ik me dat mensen waarvan ik vooroordeelsgewijs dacht dat ik er nooit vrienden mee zou kunnen worden inmiddels zo dichtbij staan dat ik ze niet meer wil missen…

Kan iemand het licht weer uit doen? Ik heb hier helemaal geen tijd voor.