Zoals ik in mijn eerste week in Utrecht door Lombok struinde, met grote ogen en wijd opengesperde neusvleugels, zo zwierf ik vanmorgen door Molenbeek (zonder kaart!). De aan het spit draaiende kippetjes, de grote hoeveelheden kleurrijk fruit, de geur van vers gebakken Turks brood; ik werd er weer blij van.

Toch voelde ik me (waarschijnlijk onterecht) niet helemaal op mijn gemak. In Lombok weten naast de inwoners van de wijk ook studenten en plat dialect pratende, geboren en getogen Utrechters de weg te vinden naar ‘Slagerij Rif’ of ‘Koning Kebab’, zodat je er eigenlijk nooit opvalt. In Molenbeek voelde ik me als een verdwaalde toerist. Iedereen leek er rond te lopen met een doel. Tamelijk gehaast, ondanks het verraderlijke laagje ijs op de stoepen. Dat rare meisje dat om de paar passen plotseling stilhield om met open mond naar de prachtige vergane glorie gevels van oude panden en de glas-in-lood ramen van grijs uitgeslagen kerken te staren, paste niet in dat straatbeeld.

Maar heb ik ooit ergens volledig tussen gepast? Ik houd nu al van Brussel.