Soms, héél soms, leer ik wel eens van mijn fouten. Dus uitgebreid bloggen over collega's, dat doe ik niet meer. Ik schrijf wel, maar publiceer niet. Misschien later als ik groot ben, als ik geen direct gevaar meer loop.
Toch kan ik het niet helemaal achterwege laten om even te illustreren dat ik niet zo'n goede 'match' ben met de mensen die mij onder werktijd omringen. Daar is maandag een nieuwe persoon bijgekomen. Ik vind iedereen aardig, dat dan weer wel. Bovendien zijn de meeste mensen die hier zitten beter gekwalificeerd voor de functie die ze uitoefenen dan ik.
Maar dus, omdat ik het niet kan laten, hieronder een eerste voorzichtige observatie van een nieuweling:
Al sinds de eerste dag praat en doet ‘hij’ net als ‘zij’. Dus lunchen in het park is “niiiiiiiiice”. Een borrel die ter ere van de stagiaires wordt georganiseerd vindt hij een “goed initiatief”. Collega's noemt hij bij afkorting en bijnaam. Op tijd komen, vindt hij niet belangrijk. En hij kan niet wachten om interessant te gaan doen met zijn visitekaartjes op dat ‘Kijk-mij-eens-interessant-zijn-borrelplein’ waar iedere donderdag gelijkgestemde zielen elkaar vinden en zich vol gieten met bier.
Met andere woorden, hij doet sinds dag 1 alsof hij erbij hoort.
Noem het een stom principe, maar ik vind dat je 'erbij horen' moet verdienen. Of ben ik gewoon jaloers?
Ja, nee, misschien, bij buien 
*grote grijns* Getverderrie. Je wijdt er – heel netjes – maar weinig woorden aan, maar ik zie Het Type helemaal voor me.
Blijf jij maar lekker nuchter Liek, jij hebt die borrels en dat kaartjesgewapper niet nodig. 😉
PS: Ehm… Ik bedien mij ook weleens van “niiiiice!” Ben ik nu uit de gratie? *bloos*
Haha, jij gebruikt ‘niiiiiice’ niet om ergens bij te horen jij bent lekker jezelf.
Onze combinatie van semi-siamese tweeling moet overigens dringend weer eens gemaakt.
Awh dank je, dat is lief! 🙂
Die combi moet inderdaad weer eens gauw gemaakt worden, liefst met een bak koffie of glas (fles ;-)) Sangria. Ik mis je meis! Ik zal s ff op een mailtje gaan broeden 😉