Ik was zo optimistisch dat ik ’s ochtends al een felicitatiekaart gekocht had. Maar toen het moment van de waarheid gekomen was, hield ik toch even mijn adem in. Voor niets. Want Robinson won net als in alle voorgaande rondes de juryprijs. De leuke jongen uit de trein, die ik maandenlang zwijgend bekeek als hij vlak voor het fluitsignaal hetzelfde treinstel instapte en die ik pas aan durfde te spreken nadat ik hem een keer had horen zingen, is nu de zanger van de beste coverband van Nederland.

Ik stormde niet op het podium af om hem als eerste te kunnen feliciteren, maar genoot van het schouwspel. Zijn van trots glimmende broer, zijn traantjes wepinkende ouders, zijn vrienden met hun duimen in de lucht. Fantastisch.

De volgende dag had de leuke jongen uit de trein als basketbalcoach een belangrijke wedstrijd. Nog in de roes van de vorige overwinning, besloot ik de tribune op te zoeken. Ik. De vrouw die telkens weer luid en duidelijk haar desinteresse in ‘mannen met ballen’ kenbaar maakt. De vrouw die naar sport kijken, in plaats van het zelf te doen, de meest tijdverspillende en minst nuttige bezigheid op aarde vind. Het enthousiasme van de joelende en klappende supporters werkte aanstekelijk. De jongetjes op het veld die knokten voor wat ze waard waren en ondertussen zo lief waren voor elkaar. De strenge en tegelijk liefdevolle toespraken van de leuke jongen uit de trein en zijn collegacoach bij elke wissel en elke onderbreking.

Het duurde nog geen vijf minuten voordat ik mee zat te klappen en nog geen kwartier voordat ik mezelf hardop een teleurstelling hoorde uitspreken toen een erg voor de hand liggende bal alsnog niet door de ring ging. De ‘goeden’ wonnen de wedstrijd en ik was er bijna even blij mee als de fanatieke ouders en vriendinnen waarmee ik de ongemakkelijke houten tribunebank deelde.

Oh jee. Ga ik me nu al als ‘de vrouw van’ gedragen? Ik geloof dat ik binnenkort een eigen overwinning nodig heb.