De eerste contrasten op mijn huid zijn zichtbaar. De rode plekken, die natuurlijk snel bruin worden, heb ik afgelopen weekend, onder het genot van een roseetje, in onvangst genomen op mijn mama’s zonnige terras. Een veel te grote, zeer oncharmante zonnebril bedekte mijn halve gezicht, terwijl ik vrolijk fietsend naar die zomerse bestemming met de naam Achtertuin onderweg was. Handige bescherming tegen de eerste vers ontwaakte insecten, die vervolgens mijn mond uitkozen om binnen te vliegen. Fluitende vogeltjes overstemden het geluid van mijn mp3-speler. Het was een prachtig weekend (op een klein intermezzo met een ontsteking en een dokter na) en dat gevoel houd ik moeiteloos vast zo lang er zon in de lucht hangt.

Oh wat houd ik van de lente.

Mijn winterjassen aan kleerhangers in de verste hoek van mijn kast. De zomerse exemplaren aan de kapstok. Mijn laarzen weggemoffeld onderin diezelfde kast, mijn zomerse schoeisel op een rijtje naast de deur. Sjaals, mutsen en handschoenen verhuisd naar een plastic zak onder mijn bed. Mijn zonnebrillen uitgestald op mijn nachtkastje.

Ik sta vrijwillig eerder op, terwijl ik sinds de verhuizing van mijn werkplek juist langer zou kunnen blijven liggen, om ’s ochtends te voet naar kantoor te gaan. Een heerlijke wandeling van drie kwartier. De lunch wordt niet meer in sneltreinvaart naar binnen gewerkt in te drukke eettentjes, maar gaat mee naar het park. Zware kost als avondeten maakt steeds vaker plaats voor frisse salades.

Oh wat houd ik van de lente.

Jammer dat al die nieuwe, positieve energie me geen steek verder helpt met mijn blauwe enveloppen en andere administratieve achterstanden. Welke werkstukken? Welke sollicitatiebrieven? Lang leve de lente en al haar extra mogelijkheden voor het uitoefenen van werkontwijkend gedrag.

Jammer ook dat die dagelijkse wandeling en die salades nog weinig vetrolletjes hebben doen verdwijnen. Om optimaal van de lente, en straks de zomer, te kunnen genieten, moet ik wel weer in die leuke, vrolijke rokjes passen.