Het is natuurlijk eigenlijk te ‘peanuts’ om er woorden aan vuil te maken. Dat ik het toch doe, geeft aan dat ik een beetje een triest figuur ben. Maar zelfkennis is een goed begin, zeggen ze wel eens.

Ik heb te veel F’s: feestjes, festivals en familiedagen. Ik houd van mijn vrienden en mijn familie en zeg liefst overal ja op. Twee sets vrienden geven een feest, het ene paar in Utrecht, het andere paar in Eindhoven, terwijl ik met mijn kont twee dagen in het gras lig bij Festival Mundial in Tilburg. Dat gaat niet gaan. Maar misschien dan toch even het festival onderbreken voor 1 van de 2 feestjes?

En zo zijn er meer dubbele ‘boekingen’.

Als het niet dubbel is, dan in elk geval in razend tempo na elkaar. Aanstaande vrijdag rechtstreeks vanuit Brussel naar een verjaardag in Meerssen. De volgende middag een verjaardag in Beek. Die avond een schrijfopdracht in Maastricht. En dan op zondag in Bunde aan de koffie met vlaai voor moederdag.

Het weekend erna sta ik op vrijdagavond naar een paar bandjes te kijken in Utrecht, overnacht ik in Amsterdam, en vier ik zaterdag een verjaardag in Aken. Allemaal vrijwillig. En ik vind het ook echt leuk. Maar soms borrelt er een klein beetje stress naar de oppervlakte.

Niet vanwege de F’s; van feesten krijg ik energie en goede zin en ik kan mijn vrienden niet vaak genoeg zien. Wel vanwege alle dingen die eronder lijden; werkstukken en administratie komen nooit af en freelance opdrachten tikken altijd de deadline aan, terwijl het zo veel relaxer zou zijn om mijn schrijfsels op mijn gemak na te kunnen lezen voor ik ze naar de redactie stuur. En waar is de ‘quality time’ met de leuke jongen uit de trein gebleven?

Het leven is vaak een feest en hangt van feesten aan elkaar, maar dat maakt het het er niet eenvoudiger op. Ik ga in elk geval voorlopig geen feest geven.