Ineens hadden we het over ouder worden, settelen, kinderen krijgen dan wel adopteren en hoe het kwam dat we ons allemaal niet meer konden herinneren hoe we twaalf jaar geleden over 'nu' dachten. Twaalf jaar geleden waren we 17, 18 en 19. Zes meisjes die naar het onbekende Benin gingen voor een uitwisselingsprogramma. We hadden nog nooit van het land gehoord waar we naartoe zouden gaan. We hadden zelfs nog nooit in een vliegtuig gezeten.

Aan het eind van dat fantastische uitwisselingsjaar dat aan elkaar hing van verrassing, vriendschap, frustratie, ontdekking en emotie, vroeg onze groepsbegeleider waar we onszelf over tien jaar zagen. Gisteravond probeerden we ons te herinneren wat we toen antwoordden. We wisten het niet meer. Behalve dan dat wat we toen zeiden, waarschijnlijk niet uitgekomen was.

We waren toen al totaal verschillend en dat zijn we nog steeds. Iedereen is zichzelf gebleven. De carriere, het koophuis en de zwangerschap aan de ene kant. De student, het huurappartement met lekkend plafond en het goede leven in Brussel aan de andere kant. Verre reizen voor de een, knus bij de haard voor de ander. De een leidt een milieuvriendelijk, maatschappelijk bewust, zuinig, bijna boedhistisch leven in een woongroep; de ander woont in een nieuwbouwhuis waar designmeubelen het interieur bepalen. En om het even op de politiek te betrekken, van SP tot VVD en alles daar tussenin. 

Elke keer als we elkaar zien is het gezellig. Maar de toon wordt steeds een tikkie serieuzer. Wie net een paar weken zwanger is, moet al op zoek naar een creche. Wie nog studeert, moet op zoek naar een baan. En wie geen vriend heeft (of een onduidelijke relatie), begint last te krijgen van haar biologische klok.