Ik verander. Ik schrik daarvan.

Nog niet zo lang geleden wilde ik niet verder dan een week vooruit kijken. Nu zou ik willen dat ik van de komende maanden de grote lijnen vast had liggen. Sterker nog, ik zou er bijna een moord voor doen om te weten wat ik na afloop van mijn stage ga doen en waar ik ga wonen.

Nog niet zo lang geleden, kreeg ik maagpijn van de woorden ‘vastigheid’, ‘settelen’ en ‘samenwonen’. Maar ineens kijk ik er naar uit zelf een beetje eeen burgermuts te worden. Het is wel zo handig om een adres te hebben waar ik niet alleen op papier woon. En het zou ook fijn zijn om me niet telkens af te vragen of die fijne spijkerbroek in mijn eigen wasmand of in die van de leuke jongen uit de trein ligt.

Nog niet zo lang geleden, kon ik niets met kinderen jonger dan twee jaar. Hun hulpeloosheid schrikt me nog steeds een beetje af en ik wil ze nog steeds zelf niet op de wereld zetten, maar ik begin ze wel steeds leuker te vinden. Zo leuk dat ik laatst vrijwillig aanbood om op een miniatuurmensje van een collega te passen. Ze zag er zo schattig uit op een foto dat het me bijna vertederde.

Ik herken mezelf niet meer. Uiterlijk en innerlijk. Want ’s morgens als ik in de spiegel kijk voordat ik op keurig gepoetse hakkeschoentjes, in een nette broek en met een bloes aan de deur uitstap, ontmoeten mijn ogen nog steeds die van een onbekende.