Het arrogante is er wel vanaf. Hij bewees helemaal zelf *oh heerlijk leedvermaak* dat hij (werktechnisch gezien) niets heeft om arrogant over te zijn. Te eigenwijs om zijn schrijfsels met ons te delen, stuurde hij net iets te vaak slecht in elkaar stekende stukken 'naar boven'. Deadlines haalt hij net wel of net niet. En met dagelijks te laat komen, verdient hij ook al geen pluspunten.

Niet mijn probleem natuurlijk, want hij werkt grotendeels voor een andere afdeling. Hij opereert volgens de heersende beleefdheidsnormen en de bijbehorende 'office politics'. Hij is vriendelijk en correct. Doet mee aan gezamenlijke activiteiten. Helpt als je daar om vraagt. Schiet lunch voor als je geen geld bij je hebt. Staat net zo vaak op om water te halen voor zijn kamergenoten als dat zijn kamergenoten dat voor hem doen.

Prima dus om mee in dezelfde ruimte te zitten? NEE, driewerf NEE, NEE, NEE.

Ik schreef al eerder dat ik een kreng kan zijn. Dat overkomt me op de meest ongelegen momenten, ook als ik eigenlijk vriendelijk en correct wil zijn, net als hij. Helaas (voor hem en voor mij) komt alle krengerigheid die in me zit omhoog borrelen op het moment dat hij (te laat) ons kantoor binnen stapt. De manier waarop hij 'goedemorgen' zegt irriteert me. Van de zwier waarmee hij op zijn stoel gaat zitten, gaan mijn nekharen overeind staan. Zelfs als hij er niet is, erger ik me dood. Want waarom zegt hij nooit waar hij heen gaat? En vanuit een andere ruimte, kan hij nog het bloed onder mijn nagels vandaan halen. Want waarom neemt hij mijn telefoon niet op als ik even weg ben?

Collega's, je hebt ze net als familie niet voor het uitkiezen…