Drie vriendinnen zijn op dit moment zwanger. Een absoluut record. 30 is een heel normale leeftijd om aan kinderen te beginnen. En in een relatie die al duurt sinds de middelbare school, ben je als het goed is zodanig op elkaar ingespeeld dat je 'samen opvoeden' wel aan kunt. Dus ik ben blij voor ze, want zij zijn blij en er ook nog eens helemaal klaar voor.

Ondertussen wordt de vraag "En jij?" wel steeds irritanter. Ik denk niet dat ik kinderen wil. Stel nou, puur hypothetisch, dat ik daar ergens in de toekomst anders over denk, dan hoeven eventuele kinderen biologisch niet per se van mij te zijn… denk ik. In deze overbevolkte wereld zijn er zo veel kinderen met beroerde vooruitzichten, misschien, theoretisch gezien, wil ik zo'n verschoppeling dan wel een thuis bieden (bovendien kan ik dan de babyfase overslaan, dat lijkt me tot in het einde der tijden helemaal niets, zo'n hulpeloos, breekbaar mensje). Waarschijnlijk blijft het de komende jaren vooral bij denken of ik dat eventueel, misschien, bij buien ooit wel eens zou kunnen willen, want knopen doorhakken, is niet mijn sterkste punt.

De en-jij-vraag slaat meestal nog niet eens op het krijgen van kinderen, maar op samenwonen en een vaste baan. Waarschijnlijk komt daar ook de grootste irritatie vandaan. Want hoe hard ik ook altijd riep terwijl ik stampvoetend met mijn vuisten op tafel sloeg dat een vaste baan en een samenwoonhuis mijn schrikbeeld van burgerlijkheid is… *schaam*… ik denk dat ik daar nu misschien toch wel aan toe ben.

Lieve vriendinnen, geniet van jullie zwangerschap en alles wat erna komt. Ik probeer de opmerkingen uit de categorie "je blijft achter" (waar vooral familieleden erg goed in zijn) vakkundig te negeren en mijn ongeorganiseerde, chaotische, maar leuke leven nog een beetje uit te buiten tot de omstandigheden met mijn gevoelens mee veranderen.