Mijn vrienden zijn fantastisch. Omdat ze buitengewoon gezellig en bijzonder lief zijn. Na vijf keer verhuizen nog steeds bereid om te helpen. Bij elke verjaardag een origineel cadeau. Bij elk van mijn kleine en grote drama's een luisterend oor en een arm om mijn schouders. En bij de zoveelste klaagzang gewoon een schop onder mijn kont.

Ik vergis mij nog wel eens in mensen. Ook in mijn vrienden. Die soms tot vage kennissen vervallen, zodra ze op mijn 'verwaterlijstje' belanden. Laat ik niets meer van me horen, dan doen zij het ook niet. Dat is altijd weer een pijnlijk botsinkje met de realiteit. Vaak houd ik het niet vol en stuur ik toch weer een berichtje, om een paar maanden later dezelfde pijnlijke ontdekking te doen (hoezo ezel?).
Ondertussen blijken mensen die ik niet 'hoger' inschaalde dan 'goede bekende', 'aardige collega' of 'vriend van vriend' vaak van onschatbare waarde. Zodat ik ineens als een emotionele dweil de ontzettend lieve afscheidswensen van sommige 'aardige collega's' lees. Zodat ik aangenaam verrast word als 'vriend van vriend' of 'goede bekende' mij precies op het juiste moment succes wenst of feliciteert.

Verhuizen maakt veel duidelijk. Ik ben beslist niet de makkelijkste om mee af te spreken. Zelden thuis, altijd druk. Maar dan nog. Voor sommige 'vrienden' is mijn fijne appartementje in Brussel het tweede huis op rij waar ze nooit een voet over de drempel zullen zetten, terwijl ik voor de meeste mensen dichterbij ben komen wonen. Anderhalf uur reizen is kennelijk te ver. *Bots*. Weer zo'n onaangename confrontatie met de werkelijkheid.

Over vergissen gesproken. De collega die ik twee maanden geleden nog achter het behang kon plakken omdat hij vooral arrogantie en betweterigheid uitstraalde… Het is een goede jongen. Ik ga hem misschien wel een klein beetje missen.