Nee ik mag niet klagen. Geen honger en dorst. Geen levensbedreigende ziekte. Sowieso mag ik niet klagen zonder studiegenoten en geneeskundekoffie. Maar oef wat zijn ze zwaar die laatste loodjes.

De feiten:

Mijn scriptie is aangeland in een periode waarin ik de vorderingen niet helemaal in eigen hand heb, althans als ik het spel volgens de regels speel. Dus is het wachten op proefpersonen. Collega’s, familie, dikke vrienden en vage bekenden; allemaal hebben ze mijn vragenlijstje op hun dak gekregen. En nog steeds niet genoeg antwoorden binnen… Ik was zeker en vast van plan me aan de ademische ethiek te houden, maar het begint nu langzamerhand te kriebelen om een paar proefpersonen een nieuwe nationaliteit te geven om aan genoeg Belgen te komen.

En dan dat vermaledijde hoofdstuk dat de titel Theoretisch Kader draagt. Aaaargh. Als ik er alleen al naar kijk, zie ik dingen om te veranderen. Ik blijf bezig. Het is nooit af.

Ondertussen voel ik me steeds een beetje schuldiger ten opzichte van de leuke jongen uit de trein. Hij klaagt niet, integendeel, maar toch… Dat hij al een jaar driekwart van de huur betaalt. Dat hij in zijn uppie gas, water, licht, televisie en internet bekostigt. Dat ik met mijn ochtenddiensten in het callcenter net genoeg heb voor de helft van de boodschappen.

Van het sollicitatiegesprek dat ik drie weken geleden in St. Vith had, heb ik niets meer vernomen. Op drie andere brieven die al meer dan een week geleden zijn gestuurd, heb ik (nog) geen enkele reactie, zelfs geen ontvangstbevestiging. Het goede nieuws is dat ik aanstaande maandag ben uitgenodigd voor een jobinterview. Voor een functie van 18 uur, wat dan eigenlijk weer veel te weinig is. Maar ook daar mag ik niet over klagen, want het is beter dan het werk dat ik nu doe.

Alles komt goed, ongetwijfeld, maar mag dat NU?