Alweer bijna een week terug van onze vakantie in Fes en er nog geen woord over geschreven. Er kwamen wat dingen tussen, zoals de geboorte van mijn nichtje. Ik vemoed dat ik aan dit kleine meisje met haar bolle wangetjes en zachte haartjes nog heel wat blogs zal wijden…

Maar eerst Marokko. Iedere cel in mijn lichaam was toe aan vakantie. Die ellendige scriptie gevolgd door een oneindige zoektocht naar een baan in mijn eigen vakgebied, hadden energie gekost en grijze haren opgeleverd. En de freelance opdrachten die maanden niet kwamen om vervolgens totaal ongelegen aan mijn deur te kloppen, hadden me bijna het stempel ‘overspannen’ opgeleverd. Ik moest weg.

Het werd Fes, Marokko. Mooi land met imposante poorten, smalle straatjes en prachtige parken. Land van ooievaars en mussen. Van besneeuwde bergtoppen en droge dalen. We hadden zon en koesterden die. We hadden de helft van de tijd de vrijheid van een eigen appartement (dankjewel vriendin F!!) en de andere helft de luxe van een hotel. En we hadden ‘mannetjes’.

Het tapijt van 200 euro -in beginsel 600- dat al voor ons werd opgerold door de gladde verkoper, strik eromheen, mee met de boot. We kochten het niet. Maar hadden wel medelijden met de ‘achtergrondmannetjes’ die slaafs het ene na het andere tapijt uit het magazijn trokken.

De sjaal die om mijn nek werd geknoopt, handen van de grijnzende verkoper overal. Hij bedekte mijn bescheiden decolleté en liet duidelijk merken dat ik er te ‘zomers’ bij liep. Ik kocht de sjaal en deed ‘m de rest van de vakantie niet meer af.

De gids die maar bleef praten en ons nauwelijks de tijd gunde ergens te blijven staan, behalve dan in de winkeltjes van zijn vriendjes en het onwijs dure ‘tourists only’-restaurant. We beledigden hem ongewild tot op het bot toen we bij één van zijn vriendjes maar 35 dirham wilden betalen voor een riem in plaats van 350.

De rekeningen met de vrolijke gezichtjes erop getekend. De ober van Restaurant Florence was ons lievelingsmannetje. Bescheiden, totaal niet commercieel, en super vrolijk. Wat een lieverd! De harira die zijn vader bereidde was veruit het lekkerst. De zoektocht van zijn zoon naar een muntje van 5 centimes het meest succesvol. Wat een familie!

Onze chauffeur Abdol was ook een schat. Man van de klok. Geduldig antwoordend op onze vele vragen. Hij bezorgde ons een hartverzakking toen hij de prijs noemde van de eerste excursie die we met hem maakten, maar hij was het waard. Zonder met onze ogen te knipperen gingen we nog een tweede dag met hem op pad. Voor dezelfde prijs.

Ik beloofde het aan de mannetjes van Le Souk Artisanale Fès, dat ik ze zou noemen op mijn blog. Ze lieten ons op ons gemak rondkijken, schonken thee, en vertelden verhalen over de herkomst van hun spullen. Op die ene sjaal voor mezelf na, kochten we al onze cadeautjes hier. Ik had er probleemloos honderden euro’s uit kunnen geven, mocht ik die gehad hebben.

Tot slot moet ik Riad Dar Dmana noemen. Het domein van twee vrolijke vrouwen. Wat een mooie mensen. Kamermeisjes en keukenprinsessen. Volmaakte gastvrijheid. Maar tegen de tijd dat we moesten betalen, stond ook hier een man voor onze neus.