Soms maak ik me een beetje zorgen dat je me niet meer kent als ik je langer dan een week niet gezien heb. Gelukkig blijkt dat onzin. Je begon meteen te lachen toen ik vanmiddag de keuken binnenstapte, terwijl het bijna drie (!) weken geleden was dat ik je voor het laatst in je grote bruine ogen keek. Toen ik naast je kwam zitten, liet je je boterhamstukjes met smeerkaas meteen links liggen om je armpjes naar me uit te steken.

Wat is er veel veranderd in de afgelopen drie weken! Er zijn een hoop klanken aan je vocabulaire toegevoegd en je kunt kruipen als een malle. Mupke is er niet zo blij mee dat je haar territorium nu doorkruist. Maar ze zal er wel aan wennen. Jij wordt ondertussen door schade en schande wijs op je ontdekkingstocht. Potgrond smaakt niet en al kruipend naar de grond kijken, betekent af en toe je hoofd stoten.

Je bent een kamikazepiloot die geen diepte ziet, of in elk geval het gevaar van een afgrond niet. Je laat jezelf ‘head first’ van de stoel, de bank of het bed vallen. Meestal kan iemand je nog net bij je broekspijp of je rokje grijpen, maar je papa of mama zullen ooit een keer schrikken van een harde bonk gevolgd door luid gehuil.

Vanmiddag kwam er geen onvertogen woord over je lippen, je bleef lachen. Je kroop naar me toe, klom bij me op schoot, zwaaide naar me en probeerde me van alles te vertellen met je grappige hoge geluidjes. Maar het leukste aan mij vond je toch weer mijn ketting en armbandjes. Daar moet aan getrokken en op gesabbeld worden.

Toen je mama en ik je naar bed brachten, deed je nog een wilde benentrappel als vorm van protest, maar eigenlijk was je zo moe dat je ogen al dicht waren voordat we de trap hadden bereikt. Je bent een schatje. Mijn kleine nichtje met een grote toekomst.