Ik probeer de hele dag mijn mantra’s “het is maar werk” en “alles komt goed” te herhalen. Het helpt niet. Tranen vloeien rijkelijk en frustratie borrelt in mijn maag.

Als er mailtjes binnenkomen in de categorie “vanaf nu niet meer in kleur printen, geen kantoorartikelen meer bestellen en niet meer bellen indien niet absoluut noodzakelijk” dan weet je hoe laat het is. Dan zit je bij een bedrijf in nood. Alweer.

Net nu het zo goed ging. Net nu ik begonnen was met het aflossen van mijn studieschuld.

Nee, ik ben nog niet ontslagen. Met grof geschut zetten we allemaal in op acquisitie. Misschien hapt er iemand. Misschien komt het goed.

Maar hoe veel ik ook van verrassingen houd, voor deze onzekerheid ben ik ongeschikt.