… 14 februari, 5 jaar geleden. Ongeveer op dit moment (18.00 uur) stapte ik uit de trein die mij van Roermond naar Maastricht bracht. De leuke jongen uit de trein zat er niet in, die nam meestal een trein eerder. Ik had mijn gedachten tot ik in de trein stapte redelijk makkelijk bij het onderwerp ‘mannen’ vandaan kunnen houden; op het reclamebureau waar ik werkte was genoeg gekkigheid gaande.

Nu moest ik gaan nadenken. Wat zou ik doen als zou blijken dat ik met de leuke jongen uit de trein ook heel goed pilsjes zou kunnen drinken aan de bar van mijn stamkroeg? Wat zou ik de jongen met de roze muren vertellen als die weer aan de telefoon hing om iets af te spreken? Het was me wél al duidelijk dat áls het iets zou worden met de leuke jongen uit de trein, het dan niet zoiets vrijblijvends zou worden als met de jongen met roze muren. Of zijn voorgangers.

Dat is bewezen. Vijf jaar later. Ik heb de goede keus gemaakt. Dat realiseer ik me zelfs op de zeldzame momenten dat we schreeuwend tegenover elkaar staan. Ik had de afgelopen vijf jaar voor geen goud willen missen. Had de afgelopen vijf jaar zelfs voor geen baan willen missen (en oh wat wil ik sodeju eindelijk eens een werkplek waar ik kan blijven). Wat een hoogtepunten! En dat waren voor mij vaak ‘simpele’ dingen: samen op de bank met een boekje, samen uitslapen, samen op een terras de voorbijlopende mensen van commentaar voorzien.

Vanavond heffen we het glas. Op de komende vijf jaar wat mij betreft. Jammer dat onze stamkroeg vandaag gesloten is en de barman van destijds, voor wie we nog een valentijnsgedichtje op een bierviltje schreven, er niet meer werkt.