Ik hoef geen twee keer dezelfde fout te maken, want ik heb keus genoeg.

en

Een dag niet naar buiten is een dag niet geleefd.

Je zou het mijn twee lijfspreuken kunnen noemen. Daar zit ik dan. Op de bank. Binnen. De fout om na een operatie te snel weer aan de slag te gaan, heb ik nog niet eerder gemaakt. Ik krijg er de kans niet voor, want met liefdevolle haviksogen ziet de leuke jongen uit de trein erop toe dat ik blijf zitten waar ik zit. Naar buiten gaan, zit er dus voorlopig ook niet in. Opstaan uit de bank doet pijn. Een bh dragen trouwens ook en zonder dit kledingstuk durf ik de deur niet eens uit.

De lieve berichtjes op mijn telefoon en de leuke handgeschreven kaartjes (een van de kleine dingen die mijn hart doen zingen) maken veel goed. De leuke jongen uit de trein is de beste verpleger die ik me kan wensen. Geen moeite is hem te veel. Dus trekt hij ’s morgens mijn sokken aan en stopt hij me ’s avonds in bed. Tussendoor organiseert hij het volledige huishouden en voert hij me elke zes uur een nieuwe portie paracetamol. Ik prijs me gelukkig.

Ik lees, schrijf, rust uit en kijk verlangend naar buiten.

Groot respect voor mensen die chronisch pijn hebben en/of minder mobiel zijn.