We waren maar twee maanden collega’s en werkten eigenlijk nooit samen. We losten elkaar af. Toch was je meteen mijn lievelingscollega, omdat we over veel gebeurtenissen dezelfde mening hadden. We waren verbaasd over dezelfde dingen. En we deelden onze liefde voor boeken en documentaires. Zo kon het gebeuren dat het overhandigen van de portofoon zomaar tien minuten duurde en jij bijna je trein miste omdat we nog stonden te kletsen.

Toen werd jouw contract niet verlengd. Je vermoedde dat dat kwam doordat je om duidelijkheid had gevraagd een paar weken voor je proeftijd afliep. Je hoefde je proeftijd ná die vraag niet eens meer af te maken. Iets wat mij ook had kunnen gebeuren, want ik stel ook wel eens van dat soort vragen.

Je vertrok met opgeheven hoofd, vol vertrouwen dat er iets nieuws op je pad zou komen. In de tussentijd zou je leuke dingen gaan doen met vriendinnen en veel tijd en aandacht aan je familie besteden. Je vertelde dat je naasten, waarvan een aantal vocht tegen nare ziekten, je steun en aandacht goed konden gebruiken. Je vond het fijn dat je daar nu de tijd voor had.

Op mijn laatste twee e-mails kwam geen antwoord.

Vandaag hoorde ik dat je bent overleden. ‘Na een kort ziekbed’ zoals dat dan heet.

Oneerlijk. Onrechtvaardig. Onzinnig.

Ik hoop dat je naasten veel steun hebben aan elkaar.

Rust zacht lieve J.