Genieten van: de kleuren in de lucht als ik ’s ochtends naar ‘kantoor’ rijd, fiets of wandel. De kleuren van de blaadjes ook. De geur van de herfst (rottende bladeren en stoofpotjes). De paddenstoelen die overal tevoorschijn komen in de tuin, naast de bloemen die nog steeds dapper stand houden.

Blij met: de leuke jongen uit de trein en zijn goede ideeën. Sinds de zomer staan we om 6 uur op in plaats van om half 7. Dat half uur extra levert heel veel op, zoals extra energie, mooie luchten, stille straten en op kantoor zijn voordat de rest arriveert. De leuke jongen is bovendien mijn logistieke held en de beste kok voor comfort food ooit. En hij weet precies wanneer ik daar behoefte aan heb. Hij belde net om te vragen of ik nog kleingeld heb voor koffie, hoe lief is dat?

Ook blij met: de lampjes boven de eettafel. We hebben iets moois en unieks, dankzij mijn schoonvader. Had ik al eens gezegd dat die man alles kan? De transformatie der slakommen. Mangohout, mooi spul!

En nog meer om blij mee te zijn: dat ik in juli solliciteerde in Hasselt, terwijl ik eigenlijk niet aan de voorwaarden voldeed. Dat ik daar werd aangenomen. Dat ik daar nu schrijf en schrijf en nog meer schrijf omringd door fijne mensen ‘met een hoekje af’.

Balen van: de klussen die de leuke jongen uit de trein en ik laten liggen. Niet een paar dagen of een paar weken, maar tot het echt niet anders meer kan en zelfs nog langer. Zodat we deze winter weer met handdoeken voor de schuifpui moeten klooien (enkel glas in aluminium) en moeten duimen dat de ketel niet uitvalt (geen onderhoudscontract). Iets opwarmen in de magnetron gaat ook al weken niet meer, sinds de glasplaat in tientallen stukken uit elkaar sprong. Hoe moeilijk kan het zijn?

Aan het lezen in: Amsterdam – Stockholm van Arne Dahl. Ik lees alles van Dahl, net als dat ik alles las van Mankell. Vanaf de eerste bladzijde alweer verkocht. Ik verheug me bij het opstaan al op het naar bed gaan, want dan mag ik weer.
Dat gold overigens ook voor het boek dat ik vorige week uit las, Purple Hibiscus van Chimamanda Ngozi Adichie. Ik voelde zó mee met de vijftienjarige Kambili die haar godsdienstwaanzige vader bewondert, zelfs nadat hij haar het ziekenhuis in slaat.

Aan het luisteren naar: fijne muziekjes. In dit jaargetijde ben ik gevoelig voor akoestisch en melancholie. Denk aan Gregory Page, Gorki, Joe Jackson, Absynthe Minded en Eels. Op dit exacte moment klinkt Kommil Foo uit mijn laptop. Het voordeel van in mijn eentje een flexplek bemannen.

Sporten: Watblief? Ik veranderde van sportschool, maar zag die nog niet vaak van binnen. Zwemmen houd ik iets beter vol.

Beren op de weg: hebben nog steeds het uiterlijk van blauwe enveloppen. Financieel blijf ik een domme doos. Ik had al lang mijn administratie beter kunnen regelen. Ik weet al zo’n 10 jaar dat er aan het eind van ieder kwartaal BTW betaald moet worden. Ik wist ook heus wel dat de definitieve aanslag van 2017 nog niet binnen was… tot ie binnen kwam en me alsnog verraste. Ik ben al jaren mijn bankrekening in verschillende potjes aan het verdelen… in mijn hoofd. Vorig jaar was ik te laat om een deel van mijn geld in een groenfonds te stoppen en ook dit jaar was het fonds alweer gesloten toen ik eindelijk ging kijken.
En dan zijn er nog de klanten (gelukkig een minderheid) waar ik graag voor schrijf, maar die altijd veel te laat betalen. Ik zou veel strenger moeten zijn. Voorschotten moeten vragen. In 2019 wordt alles beter…

Om tegenop te zien: de maand december. De maand van opzitten en pootjes geven. Mijn familie (inclusief moi) is slecht in afspreken. Waar we wel goed in zijn: vage opties lanceren, niemand voor het hoofd willen stoten, ervan uitgaan dat de ander al op de hoogte is, of erop gokken dat de ander tussen de regels doorleest. Daardoor blijven dingen zoals sinterklaas, kerst en nieuwjaar zweven en sluimeren tot iemand een knoop doorhakt over een datum, plaats en tijd. Zo voelt het altijd als ‘gedoe’. Als we eenmaal bij elkaar zijn, wordt er goed gegeten, veel gelachen en is het knus en gezellig.
Er is nog zo veel meer in december. Alle ‘activiteiten’ zijn leuk als ik er eenmaal aan deelneem. Maar de weg ernaar toe, het gedoe… Het is veel. Te veel. Is het al bijna januari?

Om naar uit te kijken: onze reis naar Canada in het najaar van 2019. We weten ongeveer wanneer we gaan en dat we in ieder geval in Vancouver beginnen. De leuke jongen uit de trein en ik zijn goed in samen op vakantie zijn. We zijn het erover eens dat we liever een plek grondig verkennen dan voortdurend onderweg te zijn om zo veel mogelijk plaatsen en bezienswaardigheden af te vinken. Onderdompelen, dwalen, verwonderen, ontdekken, proeven en juist ook de minder gelikte plekken bezoeken. Het wordt sowieso fantastisch.