De zon schijnt, mijn voortuin staat vol sneeuwklokjes, er zit vaak een merel op de schutting als ik thuiskom na een dag werken, de stad kleurt rood, geel en groen, verschillende “hèrremeniekes” kondigen de carnaval aan en mijn ondeugende nichtje viert dit weekend haar verjaardag. Veel kleine en grote dingen om van te genieten.

Toch heb ik wallen tot op mijn kin en loop ik op mijn tandvlees, om er nog maar een plastische uitdrukking tegenaan te gooien. De leuke jongen uit de trein ging drie weken geleden door zijn rug. Ongeveer op hetzelfde moment dat ik het een goed idee vond om ja te zeggen tegen 16 interviews voor een website, 5 productpagina’s voor een andere website, een beleidsnota van 30 pagina’s, 1 brochure en 1 projectplan. Dat was al ambitieus naast mijn twee vaste dagen in Hasselt en het alsmaar doorlopende Project Fairtrade, maar met een compleet huishouden ernaast waar we normaal de taken netjes door 2 delen, is het helemaal niet te doen.

Ondertussen probeer ik met fruit, vitamine bruis en veel slaap de griep op afstand te houden. Gelukkig gaat het met de leuke jongen uit de trein steeds beter. Veel te langzaam naar zijn smaak, maar toch. Voor hem is ‘de situatie’ natuurlijk veel erger dan voor mij. En ja, ook dit is een ‘eerste wereld probleem’. Ik heb de luxe dat ik een beetje voor de leuke jongen kan zorgen (maar wat ben ik toch een partij onhandig bij het aantrekken van zijn sokken). Hij heeft de luxe om rustig aan steeds mobieler te worden zonder inkomsten te missen. Wij hebben de luxe dat zijn mama afgelopen weekend een deel van de was en de strijk overnam.

Maar de stapel werk blijft. Afgelopen week schreef ik voor een klant een blog over singletasken met als belangrijkste conclusie: multitasken is een illusie. Haha, vertel mij wat…
Rustig blijven ademhalen en één voor één mijn taken afwerken, zou je zeggen. Maar leg dat maar eens uit aan mijn hoofd waar voortdurend kortsluiting ontstaat door te veel open eindjes.

Foto door energepic.com op Pexels.com