Vanmorgen liep ik naar de supermarkt. En werd verdrietig. Een ijzeren vat dat dienst had gedaan als vuurkorf was achtergelaten op een straathoek met daarin en daaromheen een berg in meer of mindere mate verbrand afval. Ik zag een omgehakt boompje dat pas een paar weken geleden was geplant. Een zwartgeblakerde schutting. Een in brand gestoken container op het milieuperron. Glasscherven op het voetpad bij de begraafplaats. En een soort van krater in de speeltuin.

Waarom? Waarom moeten dingen kapot? Waarom vind je het een goed idee om het nieuwe jaar te beginnen met het maken van een enorme teringbende? En waarom vind je vervolgens dat je dat niet hoeft op te ruimen?

Ik wil het nieuwe jaar potverdorie niet somber beginnen. Ik wil het met Rugter Bregman eens zijn dat de meeste mensen deugen.

Strikje erom

Ik werd in 2019 in ieder geval omringd door mensen die deugen. 2019 was goed voor mij. Een jaar met een strikje erom. Niemand werd ernstig ziek. Niemand ging dood. Ik hield weer een beetje meer van mijn vrienden, waarvan ik een deel al ken ‘sinds de zandbak’. Ik hield weer een beetje meer van de leuke jongen uit de trein. Ik zag een klein stukje van prachtig, indrukwekkend Canada. Mijn bedrijf draaide beter dan ooit; ik zat nooit verlegen om opdrachten of om geld. Als 2020 lijkt op zijn voorganger, mag ik in mijn handjes knijpen. Ik ben een dankbare geluksvogel.

Ik wens iedereen voor 2020:

Mensen bij wie je je veilige voelt en bij wie je onbezorgd kan lachen, dansen en sjtomme kal verkopen.
Mensen bij wie je verdrietig mag en kan zijn, als er iets vervelends gebeurt.
De kracht om het gouden randje te zien van iedere situatie (ik denk nog even na over het gouden randje bij de puinzooi in mijn buurt. De mensen hebben lol gehad zeker?).
De energie om de wereld een beetje mooier te maken.
Meer luisteren en minder roepen.
Meer groen en minder grijs.
Meer hartelijkheid en minder hufterigheid.
Meer omhelzen en minder afstoten.
Meer duurzaam en minder wegwerp.
Meer liefde. Bakken, tonnen, containers vol liefde.