3 jaar en 1 dag geleden

Vandaag drie jaar geleden verhuisden we naar ons huidige huis. Het kopen van dit huis was één van de betere beslissingen die we tot nu toe namen. En de duurste 😉

Ik houd van dit huis. Van het vrije uitzicht aan de voorkant, de perfecte hangbar in de keuken, het bankje in de voortuin, de unieke lampjes boven de eettafel, de grote drukte in de achtertuin waar het dit voorjaar vol zit met mussen en mezen en waar alle kamers in het insectenhotel bezet zijn. Ik houd ook van de leuke jongen uit de trein waarmee ik dit huis deel.

Nog nooit was ik zo veel thuis als de afgelopen twee weken. En dan blijkt dat mijn liefde voor het huis en het lief toch niet genoeg is om overeind te blijven in deze rare tijd…

Mijn hart breekt als ik ’s morgens de krant lees en ik mezelf toelaat verder na te denken over wat ik lees. Al die levens waarin dit virus keihard toeslaat en blijvende schade aanricht. Mensen die ziek zijn, mensen die hun werk verliezen, mensen die niet bij hun ouders of hun kinderen kunnen zijn, mensen die zich helemaal het schompes werken in de zorg en zich zorgen maken om hun eigen gezondheid, mensen van 80+ die van elkaar gescheiden zijn, mensen die alleen sterven…

Luxepaard

Met de leuke jongen uit de trein. Met een fijn, licht en ruim huis. Met mijn werk, dat minder is dan normaal, maar in ieder geval deze week nog doorloopt. Met een buffer op mijn spaarrekening waarmee ik een periode van minder werk kan overbruggen. Met – zo ver ik weet – al mijn dierbaren gezond. Met dat alles ben ik een luxepaardje. Ik heb weinig tot niets te klagen. Ik besef dat dondersgoed en elke dag opnieuw.

Toch zat ik er helemaal doorheen gisteren. Ik houd van mensen om me heen. Van verhalen vertellen en luisteren naar de verhalen van anderen.

Ik mis de kroegen en de restaurants. Ik mis de netwerkbijeenkomsten en de borrels. Ik mis de interviews op locatie en de evenementen waar ik doorgaans verslag van doe. Ik mis het zwembad op donderdagavond en de sportschool op zondagochtend. En vooral mis ik de mensen waarmee ik die dingen normaal gesproken deel.

Op papier had ons weekend een gouden randje. Toen de wereld nog draaide als vanouds schreven we leuke dingen in onze agenda. We zouden naar een theatervoorstelling gaan. We zouden met een pak leuke mensen een verjaardag vieren. We zouden de stad in voor de beste koffie van Maastricht.

Zondagochtend werd ik wakker (gelukkig maar) en was meteen verdrietig. Waar ik normaal al een hekel heb aan het poetsen van het huis, met een miljoen leukere dingen te doen dan de stofzuiger ter hand te nemen, bedacht ik dat ik nu niets anders te doen had. Dat ik de komende weken of misschien wel maanden weinig anders te doen heb. De ‘situatie’ greep me naar mijn keel en ik voelde de tranen branden nog voor ik mijn ogen helemaal open had. Een stom, ruzieachtig gesprek over het vooruit zetten van de klokken en gezeur over wie er boodschappen zou gaan doen en welk vlees allemaal niet bij asperges past waren de twee druppels die de tranen lieten overlopen.

De eerste coronahuilbui van het coronaseizoen was een feit.

Vandaag voel ik me weer een stuk beter.

Hoe gaat het met jullie? Als ik ergens mee kan helpen, laat het me weten. X