Tagarchief: corona

Worden de lontjes straks weer langer?

Geplaatst door Eler in Ongemak en getagd met

De afgelopen maanden zijn voor veel mensen de vreemdste maanden die ze ooit meemaakten. Alles wijst erop dat het – ondanks goed nieuws over vaccinaties – voorlopig vreemd blijft. Of is dit echt ons nieuwe normaal?

In maart werden mensen overvallen door angst, hamsterden toiletpapier en pasta, wisten niet naar wie ze moeten luisteren, deelden af en toe nepnieuws en vermoedens. Het minste hoestje of een halve graad verhoging gooide planningen door elkaar. Maar dat was dan maar zo, even volhouden. Even klappen voor de zorg en meteen ook boodschappen meenemen voor de oude buurvrouw. Beertjes en hartjes voor het raam.

Maar met zijn allen de schouders eronder, werd protest een doemdenken. Werd demonstreren, afzetten tegen en lontjes zo kort dat de explosieven al ontploffen een halve seconde na het aansteken. De vermoedens die in maart nog aan enkele ‘gekkies’ konden worden toegeschreven, zijn inmiddels diepgewortelde overtuigingen die hele volksstammen vervullen met angst of haat. Deep state, satanistische pedofielennetwerken en Bill Gates die op dat alles toeziet. Wie bij een 5G mast in de buurt woont, maakt roerei van zijn hersenen. De overheid maakt ons met alle maatregelen bewust werkloos en straks krijg je alleen nog een werkloosheidsuitkering als je bent gevaccineerd. Oh ja, en acteurs krijgen betaald om door een teststraat te rijden. Ook mensen die ik ken en aardig vind, geloven dingen waar ik met mijn verstand niet bij kan.

Gelukkig heb ik nog geen echt gewelddadige dingen gezien, levend in mijn veilige bubbel. Heel blij dat ik niet in de buurt was van die trieste tegendemonstratie in Maastricht vorige week. Maar ook van ‘kleinere incidenten’ word ik verdrietig. Zoals de chauffeur die mij een paar weken geleden afsneed in de bocht. Toen hij eenmaal voor me reed, zag ik de sticker op zijn bumper: fuck de anderhalve meter. Ja, dat was duidelijk.

Hoe lang moet je nu al met een mandje of winkelkar de supermarkt in? Al maanden. Toch probeerde vorige week een meneer naar binnen te glippen zonder. Toen een medewerker van de winkel hem aansprak, begon hij te schreeuwen. Dat het een onzinmaatregel is en dat corona ook onzin is. Gelukkig pakte hij wel alsnog een mandje.

Hoe lang is het al dat je maar met een paar mensen ergens naar binnen mag? Toch stiefelden twee winkelende dames vorig weekend het koffietentje binnen waarmee ze de anderhalve meter direct onmogelijk maakten voor de mensen die al binnen waren. En een meneer die wel buiten stond te wachten, klaagde al na twee minuten hardop over hoe lang het duurde en dat de vrouw die binnen aan het werk was dat veel te traag deed. Na nog een minuut stampte hij boos weg terwijl hij de andere mensen in de rij een meewarige blik toewierp.

Het kan natuurlijk dat dit mensen zijn die ook vóór corona al vonden dat de wereld om hun draaide. Maar ik denk van niet. En dat geeft mij tenminste nog een beetje hoop. Dat als de wereld weer ‘normaal’ is de lontjes vanzelf weer langer worden. 

Wat denk jij?

Ik spring bijna over een heg

Geplaatst door Eler in hersenkronkels en getagd met ,

Jahoe ende jippie! Hoera ende halleluja! Het is fortuinlijk, formidabel, fantastisch om weer op twee benen te lopen, zonder krukken. En ik kan fietsen. En autorijden. Al vind ik dat laatste stiekem jammer. Ik kon wel aan de breng- en haalservice wennen 😉

Ik loop nog niet heel hard. Laat staan elegant. En er is nog wat krimpwerk te verrichten voordat mijn linkervoet en onderbeen dezelfde maat hebben als hun soortgenoten op rechts. Maar dat komt goed. Ik geniet nog even met volle teugen van simpele dingen. Een mok koffie van de keuken naar de kamer vervoeren om ‘m daar op te drinken. De trap op lopen. De groenbak aan de straat zetten. Kortom, het gaat véél beter met mij dan twee blogs geleden.

Waar het lichamelijk heel hard de goede kant op gaat, heeft mijn hoofd het moeilijker.

Ik heb het moeilijk met de mensen die zich van geen virus iets aantrekken. Ik verbaas me over het gebrek aan respect voor personal space. Gistermiddag stond een oudere vrouw zonder mondkapje zo dicht achter me bij de kassa dat ik haar ademhaling hoorde én voelde.

Met de korte lontjes, de complotten, het geschreeuw. Ik schrik van wat mensen allemaal geloven. Als je die roeptoeters vraagt of ze weten wie de elite is, wat deep state betekent, of wat ze met een satanistisch netwerk bedoelen, hebben ze (waarschijnlijk) geen antwoord.

Met de NOS-stickers die worden verwijderd. Ik krijg er buikpijn van dat journalisten worden uitgescholden en weggeduwd terwijl ze hun werk doen. Hallo, in Nederland?!?

Ik heb het moeilijk met de status van mijn bedrijf. Dit is de laatste week dat ik nog 20 uur ‘vast’ werk heb (via een uitzendbureau). De komende weken staan er nauwelijks interviews, blogs, of andere schrijfopdrachten in mijn agenda. Ik stuurde sollicitatiebrieven en benaderde opdrachtgevers waar ik al lang niets meer van hoorde. Het resultaat klinkt ongeveer zo:
“We wachten nog even af voor we onze nieuwe website lanceren. Als het zo ver is, ben jij de eerste.”
“Je hebt gelijk dat onze brochure toe is aan een update, dat komt wel als dat hele coronagedoe achter de rug is.”
“Nee, we werken even niet met freelancers, voorlopig houdt de secretaresse onze social media bij.”

Ik ben slecht in weinig om handen hebben. Ik verander in een bulldozer. Dan denk ik:
“Ik heb toch niets anders te doen, dus die ene opdracht kan wel even wachten.”
Om vervolgens met klamme handjes op het allerlaatste moment dat ene verhaal naar die ene opdrachtgever te sturen.

Maar net als met mijn manke poot, komt het ook met mijn werk weer goed. Want ik ben goed in mijn werk.

***

Blijf gezond, wees lief, zorg goed voor jezelf én voor anderen. Laat je betoveren door prachtige herfstkleuren en bijzondere luchten. Maak plannen voor als straks alles weer kan en mag. Geniet van alles wat wél kan. (Ja, daar moet ik mezelf regelmatig aan herinneren). Blijf in beweging en vergeet niet te lachen. Dikke knuffel!

Grote leiders

Geplaatst door Eler in hersenkronkels en getagd met

pexels-photo-3851253.jpeg

Foto door Pressmaster op Pexels.com

Toen ik dacht dat corona nog een griep was, schreef ik dat ik steeds minder begrijp van de wereld. Corona bleek iets heftiger huis te houden dan de griep, maar verder denk ik nog steeds wat ik toen dacht: het geld regeert, macht corrumpeert, vluchtelingen hebben het nakijken en solidariteit is vaak ver te zoeken.

Besturen in crisistijd is natuurlijk ongelofelijk lastig. Ik zou niet in de schoenen van onze bestuurders willen staan, zelfs niet in de mooie exemplaren van Hugo de Jonge. Maar onze bestuurders worden wel betaald om beleid te (laten) maken waar zoveel mogelijk mensen bij gebaat zijn én om dat beleid ook nog eens goed uit te (laten) leggen.

Het is crisis en daar horen maatregelen bij. Die blijkbaar niet altijd duidelijk of logisch hoeven te zijn. Daadkracht, daar gaat het om!

Dus blijft het voor de meeste mensen een raadsel of je nu wel of niet ergens met drie of meer mensen mag zijn met anderhalve meter ertussen.

Dus kwam er staatssteun. Wat natuurlijk super fijn is. Maar ook bedrijven die de belasting ontwijken en die dus nauwelijks een bijdrage aan Nederland leveren, hebben er recht op.

Dus moeten we in het ov sinds een paar dagen een mondkapje dragen. Maar wel een exemplaar dat gegarandeerd niet werkt. Goede mondkapjes zijn namelijk voor de zorg (helaas waren ze niet op tijd beschikbaar voor alle zorgmedewerkers).

Dus moest er een corona-app komen. De eerste poging om zo’n ‘track and trace systeem’ van de grond te krijgen, strandde in chaos. Na een extreem korte bouwtijd bleek geen van de zeven kandidaat-apps aan de eisen te voldoen.

Dus moeten we allemaal genoegen nemen met vouchers. Vooral ook van KLM. Want we zijn niet solidair als we ons geld terug willen. Maar zou het misschien zo kunnen zijn dat we dat geld op dit moment heel hard nodig hebben? Gewoon, om onze vaste lasten te betalen? Oh ja, en het mag ook eigenlijk helemaal niet, zo’n verplichte voucher.

Toch ben ik verschrikkelijk blij dat ik in Nederland woon. Er gaat ook veel goed. En op lokaal niveau is de solidariteit juist heel groot. Veel mensen helpen elkaar. En het was nog nooit zo druk bij de bakker, de slager en de groenteboer. #KoopLokaal

Er zijn tig voorbeelden van landen die er slechter voorstaan. Je kan bijvoorbeeld een “leider” hebben die na een afschuwelijke speech vol oorlogstaal nonchalant een grasveldje oversteekt, minzame glimlach op de lippen, om met een bijbel in de hand op de foto te gaan voor een kerk. Dat grasveldje moet wel even met geweld en pepperspray worden ontdaan van demonstranten. Demonstreren is namelijk alleen een grondrecht als het de grote leider zo uitkomt. Niets wat die man doet, is uit te leggen. En straks wordt hij gewoon herkozen.

Had ik al gezegd dat ik steeds minder snap van de wereld?

 

Mijn eerste coronahuilbui

Geplaatst door Eler in hersenkronkels en getagd met ,

De dag voor de verhuizing

3 jaar en 1 dag geleden

Vandaag drie jaar geleden verhuisden we naar ons huidige huis. Het kopen van dit huis was één van de betere beslissingen die we tot nu toe namen. En de duurste 😉

Ik houd van dit huis. Van het vrije uitzicht aan de voorkant, de perfecte hangbar in de keuken, het bankje in de voortuin, de unieke lampjes boven de eettafel, de grote drukte in de achtertuin waar het dit voorjaar vol zit met mussen en mezen en waar alle kamers in het insectenhotel bezet zijn. Ik houd ook van de leuke jongen uit de trein waarmee ik dit huis deel.

Nog nooit was ik zo veel thuis als de afgelopen twee weken. En dan blijkt dat mijn liefde voor het huis en het lief toch niet genoeg is om overeind te blijven in deze rare tijd…

Mijn hart breekt als ik ’s morgens de krant lees en ik mezelf toelaat verder na te denken over wat ik lees. Al die levens waarin dit virus keihard toeslaat en blijvende schade aanricht. Mensen die ziek zijn, mensen die hun werk verliezen, mensen die niet bij hun ouders of hun kinderen kunnen zijn, mensen die zich helemaal het schompes werken in de zorg en zich zorgen maken om hun eigen gezondheid, mensen van 80+ die van elkaar gescheiden zijn, mensen die alleen sterven…

Luxepaard

Met de leuke jongen uit de trein. Met een fijn, licht en ruim huis. Met mijn werk, dat minder is dan normaal, maar in ieder geval deze week nog doorloopt. Met een buffer op mijn spaarrekening waarmee ik een periode van minder werk kan overbruggen. Met – zo ver ik weet – al mijn dierbaren gezond. Met dat alles ben ik een luxepaardje. Ik heb weinig tot niets te klagen. Ik besef dat dondersgoed en elke dag opnieuw.

Toch zat ik er helemaal doorheen gisteren. Ik houd van mensen om me heen. Van verhalen vertellen en luisteren naar de verhalen van anderen.

Ik mis de kroegen en de restaurants. Ik mis de netwerkbijeenkomsten en de borrels. Ik mis de interviews op locatie en de evenementen waar ik doorgaans verslag van doe. Ik mis het zwembad op donderdagavond en de sportschool op zondagochtend. En vooral mis ik de mensen waarmee ik die dingen normaal gesproken deel.

Op papier had ons weekend een gouden randje. Toen de wereld nog draaide als vanouds schreven we leuke dingen in onze agenda. We zouden naar een theatervoorstelling gaan. We zouden met een pak leuke mensen een verjaardag vieren. We zouden de stad in voor de beste koffie van Maastricht.

Zondagochtend werd ik wakker (gelukkig maar) en was meteen verdrietig. Waar ik normaal al een hekel heb aan het poetsen van het huis, met een miljoen leukere dingen te doen dan de stofzuiger ter hand te nemen, bedacht ik dat ik nu niets anders te doen had. Dat ik de komende weken of misschien wel maanden weinig anders te doen heb. De ‘situatie’ greep me naar mijn keel en ik voelde de tranen branden nog voor ik mijn ogen helemaal open had. Een stom, ruzieachtig gesprek over het vooruit zetten van de klokken en gezeur over wie er boodschappen zou gaan doen en welk vlees allemaal niet bij asperges past waren de twee druppels die de tranen lieten overlopen.

De eerste coronahuilbui van het coronaseizoen was een feit.

Vandaag voel ik me weer een stuk beter.

Hoe gaat het met jullie? Als ik ergens mee kan helpen, laat het me weten. X