Het is en blijft een rare tijd. Ik kan er niets anders van maken. Handen wassen bij terugkomst van de winkel is er intussen goed ingesleten. Uiterst links of rechts lopen op de stoep ook. Maar het vele thuis zijn, went niet. Ik wil weg, de hort op, van alles doen. Het maakt soms al niet meer uit wat. De sportschool was vooral leuk omdat vriendin K meeging, maar nu mis ik zelfs het zwoegen op het roeiapparaat. Hoe gaat het met jullie? Kan ik ergens mee helpen, laat het gerust weten.

Blij met: het goede en regelmatige contact met vriendinnen. Ik stuur meer kaartjes en (video)bel vaker dan dat ik in ‘normale tijden’ ooit deed. Ik ben beter op de hoogte van het wel en wee van mijn dierbaren dan ik in lange tijd was. Ik ga af en toe wandelen met vriendinnen en met de leuke jongen uit de trein, al dan niet met een ijsje onderweg. Ik borrel in ‘bevriende tuinen’ waar het makkelijk is om wat afstand te houden. Ik ben heel dankbaar voor mijn vriendschappen. Op Hemelvaartsdag wandelden de leuke jongen uit de trein en ik door mijn jeugd. Bij de camping het bos in, zoals ik dat tussen mijn 7e en 18e honderden keren deed. Het was een heerlijke dag. Volkomen zen zaten we na een steile beklimming op een bankje naar de vogeltjes te luisteren. Het was genieten. Al wandelend kwamen de herinneringen. De ontelbare keren dat ik als kind op de spoorbrug stond te wachten tot er een trein onderdoor reed. Het stuk dennenbos ‘waar Roodkapje door de wolf werd aangesproken’. Die ene wandeling met mijn papa en mijn opa en het volgen van de gele paaltjes. Maar ook zonder herinneringen is het Bunderbos een prachtige plek. Dankjewel dat je met me meeging lief!
Waar ik ook blij mee ben, is het mooie weer. In de tuin de krant lezen omringd door gekwetter en gezoem is ultiem genieten. En bij mooi weer smaken al die ijsjes toch nét een tandje beter. (Maar kom het lekkerste ijs nou van IJsboerderij Catsop, Darq, of Visser? Blijven vergelijken!)

Balen van: hetzelfde euvel als de vorige 13 edities van deze rubriek. Misschien moet ik eens aan een psycholoog vragen waarom wij al tien jaar op stoelen zitten die beschadigd en vaal zijn, niet bij het interieur passen en waarvan we bij lang tafelen pijn krijgen aan onze rug. Hoe het met de tuin zit? Of met het befaamde televisiekastje? Haha…
Maar het grootste baalpunt van dit moment is het gebrek aan werk. Dat ik mijn twee vaste dagen in Hasselt per 1 april kwijt zou raken, wist ik al eerder dan dat ik doorhad dat corona toch geen ‘griepje’ was. Door me aan te melden bij een andere netwerkvereniging en door deel te nemen aan een workshopdag rondom marketing zou ik nieuwe opdrachten binnenhalen, was mijn plan. Maar door corona bleef het netwerken bij één keer en gingen de workshops niet door. Ondertussen gingen ook verschillende opdrachten niet door, zoals schrijven over Koningsdag en over het Bevrijdingsfestival. De gemeente Sittard-Geleen besloot de Stadskrant een tijdje niet uit te geven en toevallig had ik ook nog een lange periode geen pieperdienst voor Chemelot. Het is dus een magere tijd voor Lieke Schrijft. Ik maak me geen zorgen om de toekomst. Ik had gespaard en ik weet zeker dat mijn bedrijf deze broekriem-aanhalen-periode overleeft. Maar ik mis het ontzettend om mensen te interviewen en hun verhalen in een mooie vorm te gieten. Ik mis de vertaling van complexe materie naar heldere tekst. En ik houd er niet van om financieel minder bij te dragen dan de helft.

Uitkijken naar: 1 juni. Terras. Vrienden. Bier. Muziek. De reservering staat!

Actief bezig met: knutselvreugde. Kralen rijgen, draden knopen, knoopjes leggen. Nu ik bij lange na niet fulltime werk, maak ik armbandjes. Die gretig aftrek vinden onder vriendinnen.

Aan het kijken naar: Last Week Tonight, Ink Master, The Blacklist.

Aan het lezen in: tijdschriften. Na het enorm dikke en super spannende boek Echo van Thomas Olde Heuvelt (nogmaals dank voor het opsturen L) moest ik even bijkomen. Dat doe ik door interviews te lezen in Villamedia magazine en Vrij Nederland.

Aan het luisteren naar: Kink, Studio Brussel, Radio 2. De laatste cd die ik in de auto draaide (ik zit overigens nog maar zelden in de auto en dat vind ik één van de voordelen van deze coronatijd) was de cd Halfway Down the Sky van Splender. Een cd die ik ooit kocht nadat iets van de band gehoord had op de luisterpaal in het café van 013. Lang, lang geleden. En nog steeds moet ik grotendeels fonetisch meezingen.