Dinsdag 24 november 2020. Een genadeloze rotdag.

Laat ik voorop stellen dat ik weet hoe goed ik het heb. Dak boven mijn hoofd. Eten op tafel. Kleren om mijn lijf. Mensen die van me houden. Ik ben gezond, heb geen schulden en word niet gediscrimineerd. Dus ik mag in mijn handjes knijpen en de grond kussen.

Dat gezegd hebbende.

Wat een rotdag.

Het eerste mailtje dat ik opende, was een slecht en afstandelijk opgesteld document van de politie. Dat ze na de brievenselectie hadden besloten dat ik niet op gesprek mocht. Voor een functie die me echt héél gaaf leek.

Gelukkig heb ik vandaag een sollicitatiegesprek, dacht ik. Eén waar ik serieus kans maak, dacht ik. Ik verheugde me op mijn favoriete treinreis. Die naar Roermond. Die waarop ik de leuke jongen uit de trein ontmoette. Maar de trein reed niet. Dus moest ik met de auto. En iedereen weet dat ik niet van autorijden houd.

Op weg naar het sollicitatiegesprek kwam ik in een wegomleiding terecht. Net op dat moment werd ik gebeld (zonder handjes). Maar vanwege lichte stress, reageerde ik ietwat kortaf tegen de potentiële klant aan de lijn en doordat ik geen twee dingen tegelijk kan, reed ik mezelf vast in een doodlopende straat. Ik had natuurlijk moeten zeggen dat ik later terug zou bellen, maar dat bedacht ik te laat. Ternauwernood kwam ik op tijd. Ik trok een sprintje naar de deur (zo ver ik dat kan met mijn hobbelbeen). Daardoor moest ik de eerste minuten van het gesprek nog even bijkomen.

De rest van het gesprek verliep vlot. Op alle vragen had ik een antwoord. Ik kwam goed uit mijn woorden. Gaf voorbeelden die mijn kennis ondersteunden. En de drie vrouwen aan de andere kant van de tafel reageerden bewonderend op mijn cv. Toen begonnen ze over vormgeving. Mijn antwoord dat ik de basis beheers van een aantal vormgeefprogramma’s was niet bevredigend. Want ineens bleek ik ook from scratch te moeten kunnen ontwerpen. Daarop antwoordde ik eerlijk dat ik dat niet kan. Het stond trouwens ook niet in de vacature dat dat moest.

Ik vind ook nog steeds niet dat ik dat zou moeten kunnen. Grafisch vormgeving is – net als fotografie – niet voor niets een vierjarige opleiding. Maar toen ik nog geen twee uur na mijn gesprek werd gebeld met de mededeling dat ik de functie niet kreeg, omdat ze voor de kandidaat hadden gekozen die wel kon ontwerpen, was ik zo teleurgesteld dat ik me inmiddels heb ingeschreven voor een cursus InDesign. No worries echte vormgevers. Ik zal jullie altijd blijven inhuren als het kan.

Op weg naar een volgende afspraak kwam ik nog een keer in een omleiding terecht en reed ik bijna een fietspad op. De eigenaar van een busje dat meer dan de helft van de weg blokkeerde, maakte geen aanstalten zijn voertuig aan de kant te zetten. Toen op hoop van zegen mijn spiegels ingeklapt en erlangs gereden. Doodeng! Eindelijk aangekomen in de straat waar ik moest zijn, kon ik het juiste huisnummer niet vinden. Dom, dommer, domst, had ik het verkeerde huisnummer opgeschreven. Een paar rondjes voor niets gereden en gelopen. Dus ook bij die afspraak kwam ik lichtelijk buiten adem binnen.

Eenmaal thuis na een rit die goed verliep op een bijna-botsing met een randdebiel na die besloot om een doorgetrokken streep te negeren, volgde een interview dat nergens naartoe ging. De persoon die ik interviewde had nog niet nagedacht over wat hij eigenlijk wilde vertellen. Het was duwen en trekken en nergens uitkomen. Dus komt er nog een vervolginterview.

Aan het verhaal dat ik vandaag wilde schrijven, ben ik ondertussen nog niet toegekomen en het is al 17 uur. “Ja, dan moet je niet gaan lopen bloggen!” Klopt. Maar als ik nog vol irritatie en frustratie zit, schrijf ik niet mijn beste verhalen.

Dus.

Dat.

Als nu het verkeerde liedje voorbij komt op de radio ga ik huilen. Zeker weten.

Sorry voor deze klaagzang.

Hoe is jouw dag?