Foto door Negative Space op Pexels.com

Ik geloof dat ‘de mens’ van nature vriendelijk is tegen zijn medemens. Daarom blijf ik me verbazen over het gebrek aan (klant)vriendelijkheid bij andere mensen. Vandaag voerde ik voor de zoveelste keer een ‘typisch’ gesprek met iemand uit de bouwsector.

Ik: “Goedemorgen met Lieke. Ik sprak vorige week met X en heb ook nog een e-mail gestuurd. Ik zou gisteren worden teruggebeld, maar heb nog niets gehoord. Weten jullie al wanneer jullie komen?”

Zij: “Ik ben net pas terug van vakantie en nog niet helemaal bijgelezen, dus jouw mail heb ik nog niet gezien. Bovendien had ik voor de bouwvak al een voorstel gemaild en daar had je niet meteen op gereageerd. De datum die ik daarin voorstelde, kan in ieder geval niet meer. Deze en volgende week hebben we sowieso niet veel tijd, dus het kan nog even duren.”

Geen sterk openingsantwoord, vind ik. Er kwamen geen excuses voor het niet terugbellen. Er klonk überhaupt geen enkel vriendelijk woord. En net als het voorlaatste gesprek dat ik met haar collega had, eindigde het met een belofte over wanneer ik word teruggebeld (voor het einde van de werkdag).

En wat doe ik? Automatisch, omdat het tijdens mijn opvoeding onuitwisbaar is geprogrammeerd in mijn karakter, zeg ik dankjewel en wens haar nog een fijne dag.