Tagarchief: parijs

2017

Geplaatst door Eler in hersenkronkels, leuke jongen uit de trein en getagd met ,

15147313675511675004233.jpgWat was je goed voor mij, voor ons 2017.

Dat voelde niet altijd zo, bijvoorbeeld toen de klusjesman voor de zoveelste keer niet kwam opdagen om de badkamer te betegelen, toen de douche voor de tweede keer lekte, of toen ik huilend naar huis reed van een opdracht omdat ik echt te veel werk had aangenomen.

Maar wat zijn we een bofkonten. Niemand werd ziek, niemand ging dood. Vrienden en familie bleken wederom goud waard. We verhuisden naar een fijne plek waar mijn schoonouders zich het licht uit de ogen werkten om van ons huis een paleisje te maken (nog steeds work in progress). En als 100% zelfstandig ondernemer schreef ik mooie verhalen en schreef ik mezelf in de zwarte cijfers. Na een jaar waarin ik net het minimumloon aantikte, bracht 2017 ademruimte en nog meer. Nee, geld maakt niet gelukkig, maar is toch verdomde handig. Het voelt zo goed om overal de helft van te kunnen betalen. Het was één van de beste beslissingen uit mijn leven om te stoppen in loondienst.

En vandaag sluiten we het jaar af in mijn geliefde stad Parijs (al is Brussel inmiddels een serieuze concurrent). Straks proosten we bij de Sacre Coeur met een plastic beker vol bubbels op wat nog komt, terwijl we neerkijken op miljoenen lichtjes. De leuke jongen uit de trein is hier voor mij, de schat, want hij was liever thuis gebleven.

Dankjewel aan wie er met en voor ons was in 2017. Zonder jullie was het jaar niet half zo goed geweest. Ik wens jullie een fenomenaal fantastisch fijn 2018!

Liefs -xxx-
Lieke

P.S. Op mijn zakelijke pagina verpakte ik mijn nieuwjaarsboodschap in een blog over cijfers.

Ik was geen Charlie, ik ben geen Frankrijk

Geplaatst door Eler in hersenkronkels en getagd met , , ,

DSCN0030Doen de aanslagen in Parijs me meer dan die in Aleppo, Maiduguri, Beiroet, Iguala? Ja en nee.

Ja, omdat ik Parijs goed ken, me er thuis voel, er het liefst elke maand een weekendje naartoe zou gaan. Daardoor is de gedachte ‘Ik had daar kunnen lopen’ onontkoombaar.

Nee, omdat elk mensenleven even veel waard is. Een leven van iemand in Parijs heeft geen recht op meer verdriet en persaandacht dan het leven van iemand in Baghdad. Ook al weet ik dat het in de media zo werkt. Er is zelfs een bekende formule voor.

Ik was geen Charlie.
Want hoe zit het dan met al die journalisten die dagelijks verdwijnen in landen waar persvrijheid een scheldwoord is of een doodsvonnis?

Ik ben geen Frankrijk.
Mijn profielfoto op Facebook verdwijnt niet onder een Franse vlag. Want als ik een Facebooker was in -pak ‘m beet- Irak, Turkije of Congo, zou het me kwetsen. ‘Wel massale steun voor een westers land. Niet voor ons.’ En wat hebben nabestaanden aan onze 1x-klikken-solidariteit?

Denken “wij” eigenlijk ooit verder dan ons eigen belang? ‘Kijk mij eens meeleven met die Fransen.’ Maar ondertussen halen we onze schouders op bij het beleid van onze Grote Leiders, die toch vooral bezig zijn met olie uit het Midden-Oosten halen en terroristen (+ de mensen die voor de terroristen vluchten) in het Midden-Oosten houden. Wat dus niet meer lukt.

De zwarte profielfoto’s na MH17 riepen dezelfde weerstand bij me op als de Franse vlaggen. Ja, we willen de onderste steen boven ‘uit respect voor de nabestaanden’, maar het interesseert ons geen drol dat elders in de wereld doofpotten bestaan zo groot als een onweer. Miljoenen mensen weten helemaal niet wat er met hun vader, moeder, broer, zus, opa, oma, zoon of dochter is gebeurd. Zij blijven hopen tegen beter weten in. Worden dagelijks geconfronteerd met misdaden waarnaar nooit een onderzoek gedaan zal worden.

Maar wellicht oordeel ik te hard. Of denk ik te veel na. Het is ongetwijfeld goed bedoeld. Dus doe het vooral: kleur je profiel bleu, blanc, rouge; schrijf dat je bang bent, of dat het tijd is voor actie. Maar ga daarna met elkaar in gesprek, in het echt, face to face. Ontmoet elkaar, leer elkaar kennen en meet met één maat. En praat ook eens met mensen die je wel eens tegen zouden kunnen spreken.