Een ‘goedemorgen’ van een onbekende voorbijganger vinden “we” verdacht. Een verkoopster die in de winkel op ons afloopt en vriendelijk vraagt of ze kan helpen, vinden we opdringerig. Amerikaanse hartelijkheid (zoals de caissière die enthousiast vraagt hoe het met je gaat en het in de VS alomtegenwoordige nice to meet you) noemen we nep. Een Franstalig persoon zegt al snel c’est gentil als je hem helpt. Duitstaligen zeggen niet gewoon danke, maar voegen er het mooie schön aan toe. En in het Engels wordt een thank you very much vaak nog gevolgd door I appreciate it. In andere talen/landen weet ik het niet zo goed. Wat ik wel weet, is dat wij meestal niet verder komen dan ‘bedankt’ of ‘dankjewel’. Nederlandstaligen horen niet bij de hartelijkste personen op aarde. Of in ieder geval besteden we er maar weinig woorden aan.
Ik had geen goede voornemens, behalve dan deze, dacht ik. Maar toen ik toch ging graven naar wat ik graag zou willen veranderen, kwam ik hierop uit:
in 2019 wil ik proberen hartelijker te zijn
Ik ga opnieuw ‘hallo’ zeggen tegen die boos kijkende mevrouw met haar manke hondje, ook al zegt ze niets terug. De verkoopster die me wil helpen, bedank ik vriendelijk voor haar aanbod, en wie weet, laat ik haar ook eens helpen. Nederland zal de hoofdprijs voor hartelijkheid waarschijnlijk nooit ontvangen, maar ik hoop dat ik een kleine bijdrage kan leveren aan een wat vriendelijkere samenleving.