Ik lijd aan verbouwingsdementie en verhuizingsvergeetachtigheid. Ervan overtuigd dat ik vanmorgen het toiletpapier in de supermarkt had laten staan, ben ik een nieuw pak gaan halen. De leuke jongen uit de trein pakt net een zak chips uit de voorraadkast en vraagt: ‘Wat doet dat pak toiletpapier hier?’ Oh, daar had ik het dus neergezet. 

Genieten van: sneeuwklokjes en krokussen en de eerste blaadjes aan de frambozenstruik die al is verhuisd. In de tuin bij het nieuwe huis en in het grote grasveld voor onze deur steken vrolijke voorjaarskleuren de kop op.
Na een hoop stress over deuren zonder glas, verdwenen laminaat en levertijden die dubbel of driedubbel zo lang zijn als beloofd, kan ik ook weer genieten van het nieuwe huis. Het laminaat is prachtig, het donkergroen op de muren perfect en de metrotegeltjes -we kregen de verkeerde, maar dat pakte goed uit- passen precies bij die geverfde muur. De badkamer waarvan iedereen in het begin voorzichtig zei ‘Ehm, aparte tegels’ is écht heel erg mooi.

Blij met: Lieke Schrijft. Ja, nog steeds. Ik huur alweer een jaar een flexplek bij de WERKplaats en dat heeft me veel goeds gebracht. Ik werk er veel harder dan thuis en snoep er veel minder. Eén voor één weten de andere huurders me te vinden voor een tekst. Het interview met mijn ‘collega’s’ is het best gelezen artikel (tot nu toe) dat ik schreef voor Thuis in Maastricht.
Van mijn trouwe opdrachtgevers krijg ik steeds meer verantwoordelijkheden, waar klinkende titels bij horen zoals community manager. Soms is het vertrouwen zo groot dat de opdrachtgever niet eens meer naleest wat ik geschreven heb. ‘Zet maar online!’ Spannend, soms zelfs een beetje eng, maar het gaat goed en daar word ik heel blij van.

Aan het luisteren naar: muziek uit mijn ouderlijk huis. Verbazingwekkend hoe veel ik nog mee kan zingen. Melancholie en genieten liggen dicht bij elkaar. En oude liedteksten passen verrassend goed bij de actualiteit.
Tussen de bedrijven door luister ik naar de politieke debatten. Dat komt mijn gemoedsrust niet ten goede. Ik maak me zorgen over 15 maart en daarna.

Aan het lezen in: niets. Vanmorgen las ik Going Home van Doris Lessing uit. Ik heb ontzettend lang over dit dunne boekje gedaan, dat ik las in het Engels. Ik kon er slecht van slapen, had er af en toe buikpijn van en riep soms hardop ‘Nee!’
Ja, ik wist dat kolonisten verschrikkelijke dingen uitvraten, maar ik had geen idee hoe alles wat krom was, recht werd gepraat. Ik was in de veronderstelling dat apartheid en onderdrukking nergens erger waren dan in Zuid-Afrika, maar Zuid-Rhodesië (nu Zimbabwe) was een even grote hel. De machthebbers waren er alleen iets ‘slimmer’ in de naamgeving van wetten en regels, waardoor ‘Europa’ rustig bleef slapen.
Over het boek: in maart 1956 keert journalist, communist en activist Doris Lessing na zeven jaar afwezigheid terug naar Zuid-Rhodesië, waar ze is opgegroeid. Ze reist zeven weken door Brits Centraal-Afrika en probeert zo veel mogelijk mensen te interviewen. Met haar communistische opvattingen en haar hekel aan de colour bar is ze een ongewenste verschijning (restricted person) voor de blanke machthebbers.
Het volgende boek dat ik ga lezen, is weer gewoon een detective/thriller van Anne Holt.