De sfeer op mijn werk was zo gespannen dat ik niet eens durfde te vragen waar collega A gebleven was. Stilletjes boog ik me over tomaatjes en komkommers. Uiteindelijk kreeg ik het verhaal toch te horen. Voor de tweede keer was A op heterdaad betrapt met een fles aan de mond. Al maanden verdween meer bier en wijn uit onze voorraad dan dat we bij borrels serveerden.

Ik weet al een tijdje dat collega A geen gemakkelijk leven heeft. Ik hoor regelmatig verhalen over haar koopverslaving en de enorme schulden die ze daarom heeft. Ik vermoed dat ze mede daardoor (ze is achter in de 40) bij haar ouders woont. Ook haar historie van ziekteverzuim en de waarschuwing die ze om die reden al aan haar cateringpakje had hangen, is algemeen bekend. Dat ze een bijzonder hoge dosis anti-depressiva slikt, weet ik ook. Ze slikt ze onder andere bij de lunch met een glaasje melk en is er heel open over. Ze vertelde wel eens dat ze geprobeerd heeft pillen te minderen en dat ze toen compleet doordraaide.

Ze heeft aan het management alles bekend, nadat onze chef niet anders kon dan haar gedrag daar te melden. Dat ze regelmatig onder werktijd dronk. Soms zelfs al gedronken had voordat we om 8.30 beginnen met een kop koffie in de keuken. Ik heb nooit iets gemerkt. Ze deed haar werk perfect.

Ze krijgt gelukkig een tweede kans. Op een andere locatie waar de drank achter slot en grendel staat en waar ze geen borrels meer mag serveren. Ik kan niets anders voelen dan medelijden. Hoe zwaar ze het heeft, kan ik me niet eens voorstellen. Het zet me wel weer met beide beentjes op de grond. Al dat gemekker over mijn saaie, suffe scriptie en het slechte humeur dat ik ervan krijg. Mijn humeur is waarschijnlijk super zonnig vergeleken met dat van collega A en veroorzaakt (vooralsnog) geen andere verslaving dan een klaagverslaving. Terwijk ik duidelijk niets te klagen heb.