Vrienden en familie weten dat ik niets met baby’s heb. In mijn ogen lijken ze allemaal op elkaar en mooi zijn ze zelden. De hulpeloosheid van de kleintjes beangstigt me. Ik krijg kriebels van opmerkingen als: “Aaaah je kunt nu al zie hoe veel ie op zijn vader lijkt”, terwijl er alleen een gerimpeld, gelig hoofdje met een platte neus te zien is. En wie zo’n klein mensje in mijn armen legt, moet dat meestal bezuren met luid gekrijs. Ik knijp ze niet ofzo. Maar net zoals dieren aanvoelen dat je bang voor ze bent, voelen baby’s blijkbaar aan dat degene die ze vast heeft, hoopt dat ze snel groter groeien.

Een tijd geleden ging ik de leuke jongen uit de trein ophalen bij vrienden van hem die net een nieuw mensje op de wereld hadden gezet. Toen we een uurtje later weer buiten stonden kreeg ik te horen: “Je bent niet eens even naar de box gelopen om te kijken.” De box had recht voor mijn neus gestaan, maar toch midden in mijn blinde vlek. Wat betekent dat de baby deed wat ie moest doen: slapen.

Mijn vriendinnen zijn over het algemeen carrièremeiden, die eerst een goede baan, een leuk huis en een lange relatie willen hebben voor ze aan kinderen beginnen. De meesten hebben dat nu bereikt (niet iedereen maakt van die rare ‘moves’ als ik). En dus komen ook de eerste baby’s. Gister mocht ik er eentje gaan bewonderen. Vriendin K en ik stapten op de fiets met een kinderliedjes-cd en een tomatenplantje.

En wauw: wat een mooie baby. Een perzikhuidje en een mooie bos donker haar. Ik zag geen enkele gelijkenis met zijn ouders (niet als belediging naar de ouders bedoeld), maar toen mama er een babyfoto van papa bij pakte, moest zelfs ik toegeven dat de overeenkomsten opvallend waren. “Dat doen ze expres in het begin, zodat de vaders zeker weten dat het wel van hun is”, lachte de kersverse mama. Het manneke sliep op zijn rug met zijn armen boven zijn hoofd en zag er totaal tevreden uit.

Nee, het begint nog niet te kriebelen. Maar van de verliefde blik waarop mama naar haar manneke keek, werd ik wel blij. Mama lijkt namelijk een beetje op mij en zei een paar maanden geleden nog met een hulpeloos gezicht bij K aan tafel: “Zie je het al voor je, mij met zo’n kind in mijn armen?” Wij zagen het niet voor ons, maar hebben het nu gezien. Het was een mooi plaatje.