Foto door Pixabay op Pexels.com
Weten jullie nog? Dat ik helemaal niets met baby’s had en me niet kon voorstellen ooit moeder te willen worden? Dat mijn overtuiging om nooit te willen trouwen en nooit kinderen te willen even sterk waren? Wanneer het ‘mis’ ging, kan ik niet zo goed vertellen. Wel dat de biologische klok toch is gaan tikken. Nu het bijna te laat is.
Waarom wil ik een kind? Een goede vraag. Een belangrijke vraag. Een vraag die mensen zichzelf soms niet bewust stellen. Ze komen iemand tegen waar ze het leuk mee hebben. Ze gaan feesten, ze gaan reizen, ze gaan van elkaar houden, ze gaan samenwonen, ze maken carrière en ze ‘krijgen’ een kind. Omdat het zo loopt. Omdat het zo hoort.
Maar waarom? Heb ik genoeg van de hele nacht doorslapen? Heb ik het gehad met de badkamer voor mezelf? Vind ik rustig de krant lezen met een kop koffie ineens niet meer belangrijk? Of kleding zonder spuugvlekken?
Kinderen hinderen. Ze maken lawaai, maken dingen stuk, hebben een achterlijke muzieksmaak, kijken naar idiote tekenfilms (Bumba, aaaargh), zijn plakkerig en zeurderig en zo aanwezig dat je je eigen gedachten niet eens meer kunt afmaken.
Dus waarom? In ieder geval niet omdat een dikke buik me zo fantastisch lijkt. Of opgezwollen voeten.
Daarom. Ik wil een gezin. Een familie van mezelf. Ik ben opgegroeid in een fijn gezin waarin iedereen zichzelf mocht zijn en dat wil ik doorgeven. Ik wil een verbinding met de volgende generatie, zoals ik met mijn nichtje heb, maar dan nog hechter. Ik wil niet dat ‘het’ bij mij stopt. Ik heb liefde om te geven, wijze lessen om te leren. En als ik nadenk over ‘als ik later groot ben’, dan komt daar altijd nageslacht in voor. Dan zie ik mezelf als verhalenverteller aan de (klein)kinderen.
Bovendien wil ik gewoon een excuus om regelmatig te schommelen, trampoline te springen, verstoppertje te spelen en om héél veel kinderboeken te kopen. Rupsje Nooitgenoeg, Pippi Langkous, De GVR, Ronja de Roversdochter, Koning van Katoren, Kruistocht in Spijkerbroek, Publieke vijand nummer twee…
Wat was jullie afweging om wel/niet kinderen op de wereld te willen zetten? En komen jullie verwachtingen een beetje overeen met de praktijk?
Ja, nee, misschien, bij buien 
Mooie blog, lieverd! Enne… zit de leuke jongen uit de trein ondertussen ook op dezelfde lijn? 😉
Mijn overwegingen ken je, uitentreuren, haha. Het is nooit een doordachte beslissing geweest, maar iets wat ik van kinds af aan al zo voel.
Dankjewel lieverd. Zoals je leest, kan ik het niet echt verklaren. Ik ben nog steeds geen fan van baby’s en ik weet dat mijn hele leven op zijn kop wordt gezet. Ik vind ook eigenlijk dat er al genoeg mensen op de wereld zijn. En toch wil ik het…
Hoi lieve Lieke,
Een kinderwens heeft weinig met verstand te doen en heel veel met gevoel. Hopelijk is het jou en je leuke jongen uit de trein gegund om ooit zo’n wonder van jezelf in je armen te hebben. Ondanks de negatieve kanten, blijft een kind te mogen begeleiden bij zijn ontwikkeling, het mooiste dat er is. Een kind leert jou heel veel. Veel meer dan je je nu kunt voorstellen. Ik gun jullie het avontuur om de wereld met de ogen van jullie eigen kind te mogen ontdekken.
Hoi lieve Selena,
Wat een mooie reactie, dankjewel. Ik twijfel er niet aan dat ik er heel veel van zal leren. En avonturen daar ben ik altijd voorstander van 😉