Gister met mijn vriendinnen van de basisschool een dagje naar het strand geweest. Wat een genot. Neerploffen in een gezellige strandtent voor een lekkere cappuccino. Klotsen in de zee. Wegdoezelen op het strand. Weer klotsen in de zee. (B en ik waren als een kind zo blij met de hoge golven). Weer wegdoezelen. Beetje kletsen, beetje boekjes lezen, nog maar eens insmeren. Weer neerploffen bij diezelfde strandtent voor een broodje. Kleren weer uit voor een laatste duik. Opdrogen. Naar de volgende strandtent voor nog een paar lekkere hapjes en een koud drankje. Voldaan en helemaal relaí met een trekkende huid van het zout en zand tussen de tenen naar de tram. Tot dat moment is het een fantastische dag, voor herhaling vatbaar.

Daarna gaat het mis. Geen treinen naar Utrecht. Geen omroepberichten. Dan wel omroepberichten, maar alleen voor als je verder moet dan Utrecht. Een vrouw met een NS-logo aan de tand voelen. "Je kunt via Schiphol." Rennen, want de trein staat er al. Op Schiphol aangekomen staat er op de borden dat het treinverkeer naar Utrecht over 5 (!) kwartier wordt hervat. Althans, die trein staat nog op het bord. Even later verdwijnen ook die witte lettertjes van de blauwe achtergrond. Omroepberichten weer alleen voor verder dan Utrecht, niet voor Utrecht zelf. Dit keer een andere vrouw aan haar jas trekken. "Je moet naar Hilversum, die trein vertrekt over 1 minuut." Shit, die rijdt voor mijn neus weg. Een kwartier later gaat een stoptrein. Die zo ongeveer bij elke boom op de rem gaat staan. Geen omroepberichten in de trein tot aan boom nummero zes. Dat reizigers naar Utrecht beter uit kunnen stappen om de trein naar Amsterdam Centraal te nemen. Daar is inmiddels een pendeldienst. Ik zucht en vloek, maar stap niet uit. Ik durf de gok wel te nemen dat er in Hilversum ook een bus gaat. Het wordt later en later en ik bijt al mijn nagels eraf. Er zal toch inderdaad wel een bus gaan? Ja die gaat. En die stopt bij alle tussengelegen stations. Service van de zaak. Om 20.58 vertrok mijn trein in Den Haag. Om 23.45 stopt de bus bij Utrecht Centraal. Ik doe er maar een kwartier korter over dan mijn basisschoolvriendinnen die in Maastricht moeten zijn.

Een dagje naar het strand kan zomaar een uitputtingsslag worden. En toch: volgend jaar gaan we weer!