Het moment waarop we ons al de hele vakantie verheugden, komt dichterbij. Na de eerste les van het nieuwe schooljaar is het de hoogste tijd voor een grote beker geneeskundekoffie. Vrolijk en zelfverzekerd wandelen we door de bedompte, groene gangen van de geneeskundefaculteit. Een verbaasde, nieuwe studiegenote in ons kielzog. "Waarom weten jullie hier de weg?"

We komen de hoek om, stappen de kantine binnen en houden onze adem in. Verschrikt kijken we elkaar aan. Alle borden waarop de geneeskundekoffies voor de vakantie vrolijk werden aangeprijsd, zijn leeg. Waar de namen niet konden worden uitgeveegd, zijn er zwarte stickers overheen geplakt. We buigen ons over de balie "Neeeeeeee toch?" De vrouw achter de balie lacht. Ze kent ons nog van vorig schooljaar. Een paar geneeskundekoffies kan ze nog wel maken, alleen die waarvan ze de siroopjes heeft kunnen bemachtigen. Ze werken met een andere leverancier, die niet alle ingredienten op de lijst heeft staan. En de vorige leverancier had het alleenrecht op de klinkende namen heavenly hazel, mellow morning en cinnamon sunset, vandaar dat alle borden zijn verdwenen.

Met onze koffie die niet meer cinnamon sunset heet, maar gelukkig nog wel zo smaakt, schuiven we opgelucht aan tafel. We genieten even in stilte, voordat we de eerste opdracht van het nieuwe schooljaar met elkaar bespreken. Nieuwe studiegenote drinkt van haar blikje appelsap en kijkt nog steeds een beetje verbaasd. "Jullie kennen elkaar duidelijk al."

Het schooljaar 2009/2010 is goed begonnen. Tot aan de kerstvakantie staan er nog 15 maandagmiddagen in de geneeskundekantine op het menu en nog 16 vrijdagmiddagen. Op vrijdag hebben we namelijk les van onze zo geliefde Mr. Tangconstructie. Na zijn college’s hebben we zeker een bakje troost nodig. Of twee.