Vandaag moeten er heel wat cateringmedewerk(st)ers met piepende oren hebben rondgelopen. Ze zaten op hun praatstoel, twee van mijn collega’s. En praten = roddelen. Zo ongeveer iedereen waar ze wel eens mee gewerkt hebben (en dat zijn heel veel mensen, aangezien ze beiden 25 jaar in dienst zijn) werd er doorheen gehaald.

Toen collega A (de collega met de schulden, de depressie en de alcoholverslaving) de kantine verliet voor een sigaretje veranderde het vrolijke geroddel van toon. De gezichten betrokken, het stemvolume daalde.

"Heb je gezien hoe ze trilde vanochtend?"
"Heb je gezien hoe rooddoorlopen haar ogen zijn?"
"Ze is laatst door het lint gegaan."
"Ik maak me zorgen."
"Ik denk dat ze binnenkort dood blijft."

Ze werden stil zodra A weer binnenkwam. Maar die had het heus wel in de gaten. En misschien zou het beter zijn geweest als mijn collega’s niet gestopt waren met praten. Als A gehoord had dat we ons zorgen om haar maken. Ik denk dat ze oneindig eenzaam is. De rest van de dag heb ik met een knoop in mijn maag geprobeerd om niet met zorgen en medelijden naar haar te kijken. Weer een mooi xb4wat heb ik het toch goed momentxb4 voor mezelf. Ik heb helemaal niets te klagen.