Krenterigheid. Ik heb het niet van huis uit meegekregen. Dat verklaart misschien voor een deel waarom mijn moeder een beetje de vreemde eend in de familiebijt is.

Mijn moeder en haar broers en zussen zijn er voor elkaar. Dag en nacht. Voor- en tegenspoed. Tonnen goed advies worden uitgewisseld en hulp wordt geboden op alle fronten. Van belastingpapieren tot gecrashte computers. Er wordt voor elkaar gekookt, er wordt naar ziekenhuizen gereden. Mooi om te zien en mooi om soms deel van uit te maken. Maar als het om geld gaat, is er iets vreemds aan de hand.

Geld is een moeilijk ding in de familie. Van het apart afrekenen in een restaurant “want mijn gerecht was drie euro goedkoper”, via niet volledig meebetalen aan een cadeau “want ik ben niet de hele avond op het feest”. Afgelopen weekend was wat mij betreft het toppunt. Het jarige broertje werd even de kamer uitgestuurd zodat de rest het cadeau af kon rekenen. Het bedrag dat per persoon werd betaald, was lager dan wat mijn collega’s bijleggen voor een jubilaris. Ik was met stomheid geslagen. Of eigenlijk beet ik hard op mijn tong om er niets van te zeggen.

Krenterigheid. Het zou goed zijn als ik wat meer op mijn moeders familie leek. Mijn bankrekening zou er een stuk beter bijliggen. Maar ik kan dat niet. Als iemand die me dierbaar is, iets graag wil hebben, dan koop ik het, ongeacht het prijskaartje.

Maar het is natuurlijk veel belangrijker om voor elkaar klaar te staan, dan om dure cadeaus te geven. Dus ik heb gewoon een familie om te waarderen en om op te lijken.