Ik ben er het hele jaar voor te porren, maar ben er zelden zo aan toe geweest als nu. Vakantie. EIN-DUH-LUK.

Er moest nog één dingetje geregeld worden, voordat ik met volle teugen van een paar vrije weekjes kon gaan genieten. Afgelopen woensdag was het zo ver. Op de dag dat mijn papa 58 zou zijn geworden, kreeg ik eindelijk mijn bul fysiek in handen. Mijn twee liefste studiegenoten en de leuke jongen uit de trein stonden paraat om dit heugelijke feit met mij te vieren. Geneeskundekoffie!!

Het viel zwaar tegen dat er gister en vanmorgen nog gewoon gewerkt moest worden. En daar aan mijn grote bureau achter twee computerschermen en een berg papieren was het geen feest. Iets met ‘big brother’, minutenverantwoording, targets en funcioneringsgesprekken…

Maar nu is de beloning des te groter. Het leven is mooi.