Poetsen. Er zijn maar weinig dingen waar ik zo’n hekel aan heb. Geen enkele klus is zo ondankbaar. En zo saai. Zo hard als ik studieontwijkend gedrag vertoonde toen mijn scriptie af moest, zo hard vertoon ik poetsontwijkend gedrag sinds het diploma binnen is.

De leuke jongen uit de trein heeft me al best goed opgevoed. Zo droog ik iedere ochtend de badkuip, de tegels en de douche. Iets wat ik nóóóóit zou doen als ik mijn huis niet met hem zou delen. Komaan, het is een huurhuis, en zo veel vlekken zie je niet op die lelijke beigebruine tegeltjes. 

Onkruid uittrekken, afval naar de container brengen, de vaatwasser uitruimen… ja zelfs aan boodschappen doen en strijken, heb ik een minder grote hekel dan aan poetsen. Ons huis is nogal stoffig van aard en drie dagen later kan ik mijn naam alweer op de vensterbank schrijven. Eén keer koken en het fornuis ziet er alweer uit of er een ontploffing is geweest.

Toch betrapte ik mezelf laatst met een vuilniszak in de ene en een vaatdoek in de andere hand. Vrijwillig. En niet eens in mijn eigen huis. Bij een goede vriend ging ik de knuffelkatten voeren. Zijn woonkamerkeukencombinatie was zo smerig (“Die lucht!!!”, hoor ik Gerard Ekdom nu zeggen) dat mijn brein mijn lichaam blijkbaar automatisch inschakelde.

Maar hier zit ik weer. Te bloggen. Facebook te checken. De krant te lezen. Alles om nog geen stofdoek, bleekmiddel of afwasborstel ter hand te nemen. 

Maandag had ik tijd. En dinsdag. Maar morgen ook…