Vandaag twaalf jaar geleden maakte ik de langste treinreis van mijn leven. Terug naar huis. Waar ik werd ontvangen in een huiskamer vol huilende familieleden. Waar mijn mama me uit vandaan trok, mee de gang op. “Hij stierf in mijn armen”, snikte ze, waarna we minutenlang in een omhelzing bleven staan.

Vanmorgen was dat niet het eerste waar ik aan dacht. Er zat nog een bizarre droom in mijn hoofd over een vrouw die haar hand was verloren door een ongeluk met een fietsbel waardoor haar man alle fietsbellen in de wereld wilde vernietigen. Ehm… *koekoek*.

Heel lang was jij na het wakker worden mijn eerste gedachte papa. En dan de schok dat je er niet meer was. Soms meteen gevolgd door tranen. Inmiddels is het zo lang geleden dat ik vaak al duizenden gedachten heb gedacht, voordat jij je opwachting maakt in mijn hoofd.

Soms volgt er dan alsnog een schok, niet vanwege het besef dat jij er niet meer bent, maar omdat ik me zo weinig herinner. Toen het onlangs 25 jaar geleden was dat de Berlijnse Muur viel, moest ik aan mama vragen of ik dat echt samen met jullie op televisie heb gezien. Ik herinner me dat jij en mama zwaar onder de indruk waren en vertelden dat er geschiedenis geschreven werd. Gelukkig bleek ik die scène niet verzonnen te hebben.

Het zijn vooral voetnoten die ik me herinner. Zoals de King-pepermuntjes op de fiets. We fietsten vaak samen. Jij sabbelde op je pepermunt, ik had ‘m al opgeknauweld voor we onze straat uit waren. Toen ik een keer viel met mijn fiets en gewoon weer opstond om verder te gaan, zei je dat je trots op me was. Ik kreeg er een warm gevoel van, al kon ik je opmerking niet precies plaatsen. Zo’n pijn deed de schaafwond op mijn knie nou ook weer niet.

Wist ik veel wat pijn was.

Papa, ik hou van jou en hoop dat je nog steeds trots op me bent. Op ons allemaal. We kunnen klagen (ik het meest), we ploeteren soms, en niets komt zomaar aanwaaien, maar we hebben ons leven alle vier goed op de rit. En dat is mede te danken aan jou. Xxx