Met het verkeerde been uit bed. Tranen met tuiten nog voordat ik een uur wakker was. Ik dacht in vraagvorm. En van de ene vraag kwam de andere.

In hoeverre moet je voor anderen zorgen als je daarmee jezelf vergeet? In hoeverre moet je voor jezelf zorgen als je daarmee de ander vergeet? Kan voor iemand zorgen ook iemand verlaten zijn? Kun je ooit weten hoe veel pijn je een ander doet? Kun je de pijn van een ander überhaupt echt voelen? Hoe vaak krijgen opmerkingen in je hoofd een lading van jaren mee? Hoe vaak trek je verkeerde conclusies? Waarom ben ik de ene persoon dankbaar die tegen me zegt dat ik iets verkeerd doe, dat iets me niet goed staat, of dat ik iets niet goed heb geregeld? Terwijl ik boos word op een andere persoon die precies hetzelfde zegt?

Het is niet de bedoeling om van mijn blog iets zwaars te maken. Daar is mijn leven veel te leuk voor. Met honderden dingen om dankbaar voor te zijn, zoals de liefde van de leuke jongen uit de trein, de warmte van de beste vriendinnen van de hele wereld, de vrijheid van het freelancebestaan en de luxe van een eigen huis. Maar de maand december weegt dit jaar zwaarder dan ooit. En – zoals ik twee blogs geleden al schreef – de leuke jongen uit de trein dreigt het haasje te worden. Ik ben onaardig tegen hem en soms zelfs gemeen. Zoals altijd helpt het om dingen op te schrijven. Soms alleen voor mezelf, soms hier. Iets met een ego. En misschien heeft iemand er iets aan?

Vicieuze cirkels, zwelgen en soms schrikken van mijn eigen gedachten. Iets waar één wandeling met een coach – wat heel fijn was – niets aan verandert. Iets waar ik in 2019 mee af ga rekenen. Dat beloof ik plechtig aan mezelf. En aan de leuke jongen uit de trein.

Foto door john paul tyrone fernandez op Pexels.com