Jahoe ende jippie! Hoera ende halleluja! Het is fortuinlijk, formidabel, fantastisch om weer op twee benen te lopen, zonder krukken. En ik kan fietsen. En autorijden. Al vind ik dat laatste stiekem jammer. Ik kon wel aan de breng- en haalservice wennen 😉

Ik loop nog niet heel hard. Laat staan elegant. En er is nog wat krimpwerk te verrichten voordat mijn linkervoet en onderbeen dezelfde maat hebben als hun soortgenoten op rechts. Maar dat komt goed. Ik geniet nog even met volle teugen van simpele dingen. Een mok koffie van de keuken naar de kamer vervoeren om ‘m daar op te drinken. De trap op lopen. De groenbak aan de straat zetten. Kortom, het gaat véél beter met mij dan twee blogs geleden.

Waar het lichamelijk heel hard de goede kant op gaat, heeft mijn hoofd het moeilijker.

Ik heb het moeilijk met de mensen die zich van geen virus iets aantrekken. Ik verbaas me over het gebrek aan respect voor personal space. Gistermiddag stond een oudere vrouw zonder mondkapje zo dicht achter me bij de kassa dat ik haar ademhaling hoorde én voelde.

Met de korte lontjes, de complotten, het geschreeuw. Ik schrik van wat mensen allemaal geloven. Als je die roeptoeters vraagt of ze weten wie de elite is, wat deep state betekent, of wat ze met een satanistisch netwerk bedoelen, hebben ze (waarschijnlijk) geen antwoord.

Met de NOS-stickers die worden verwijderd. Ik krijg er buikpijn van dat journalisten worden uitgescholden en weggeduwd terwijl ze hun werk doen. Hallo, in Nederland?!?

Ik heb het moeilijk met de status van mijn bedrijf. Dit is de laatste week dat ik nog 20 uur ‘vast’ werk heb (via een uitzendbureau). De komende weken staan er nauwelijks interviews, blogs, of andere schrijfopdrachten in mijn agenda. Ik stuurde sollicitatiebrieven en benaderde opdrachtgevers waar ik al lang niets meer van hoorde. Het resultaat klinkt ongeveer zo:
“We wachten nog even af voor we onze nieuwe website lanceren. Als het zo ver is, ben jij de eerste.”
“Je hebt gelijk dat onze brochure toe is aan een update, dat komt wel als dat hele coronagedoe achter de rug is.”
“Nee, we werken even niet met freelancers, voorlopig houdt de secretaresse onze social media bij.”

Ik ben slecht in weinig om handen hebben. Ik verander in een bulldozer. Dan denk ik:
“Ik heb toch niets anders te doen, dus die ene opdracht kan wel even wachten.”
Om vervolgens met klamme handjes op het allerlaatste moment dat ene verhaal naar die ene opdrachtgever te sturen.

Maar net als met mijn manke poot, komt het ook met mijn werk weer goed. Want ik ben goed in mijn werk.

***

Blijf gezond, wees lief, zorg goed voor jezelf én voor anderen. Laat je betoveren door prachtige herfstkleuren en bijzondere luchten. Maak plannen voor als straks alles weer kan en mag. Geniet van alles wat wél kan. (Ja, daar moet ik mezelf regelmatig aan herinneren). Blijf in beweging en vergeet niet te lachen. Dikke knuffel!