De wereld ziet er fantastisch uit op dit moment. De sneeuw blijft aardig liggen en in het speeltuintje voor ons huis spelen kinderen met een slee. In de achtertuin hipt een zwarte merel door een witte wereld. Word ik blij van.

Waar ik nog meer blij van word: dat is eigenlijk iedere keer dat ik een blog in deze rubriek schrijf precies hetzelfde. Ik word blij van mijn vrienden. Vanmorgen mocht ik via WhatsApp even klagen bij twee vriendinnen over iets dat me dwars zat. Of eigenlijk iemand. Over die iemand ga ik hier verder niet uitwijden, maar ik ben dankbaar dat ik mijn frustratie kon delen. En ik kreeg veel lieve woorden terug. Dankjewel L en J.

Ik heb het niet knetterdruk, maar heb al een tijdje heerlijke werkweken van ongeveer 36 uur. Als ik een ochtend niet werk (de bedoeling is de woensdagochtend om te zwemmen en koffie te drinken met vriendinnen, maar de afgelopen drie weken was het telkens een andere ochtend) hoef ik die uren niet ergens anders in te halen. Dat voelt heel luxe.

Ook telkens hetzelfde, onze tuin maakt me nog steeds blij. Het duurt niet lang meer voor de voortuin vol sneeuwklokjes en krokussen staat en in de achtertuin komen de tulpen al boven de grond. Eerder deze week zag ik de eerste roze knopjes aan de sierkers. Nu maar hopen dat er niets doodvriest.

Ik ben tot nu toe sowieso blij met dit jaar. De leuke jongen uit de trein en ik woonden de eerste week zo ongeveer in onze stamkroeg. In de tweede week zat ik in een andere kroeg met een vriendin van mijn ouders. Heel grappig hoe dat niet meer uitmaakt dat zij ooit bij ‘de volwassenen’ hoorde en ik bij ‘de kinderen’. Het was heel gezellig om bij te kletsen. In week drie zag ik nog geen horecagelegenheid van binnen, maar aangezien ik zondag naar een dameszitting ga, compenseer ik daar ruimschoots voor. Nee ik doe niet bepaald mee aan Dry January.

Ik kijk terug op: een heerlijk weekendje Keulen met een vriendin. Het slechte weer en de opengebroken straten gooiden af en toe roet in het eten, net als de grote groepen Nederlandse mannen die zich slecht gedroegen in de horeca en het feit dat we allebei totaal geen richtingsgevoel hebben. Verder was het puur genieten. We aten veel en lekker, dronken veel, kletsten veel, sliepen in een hotel vlakbij het centrum in een prima bed, bewonderden een aantal mooie gebouwen en grappige kunstwerken en als letterlijk hoogtepunt liepen we alle 533 treden op in de Dom. En achteraf is het heerlijk lachen om een half uur zoeken naar ons hotel aan de verkeerde kant van het station. Dankjewel S!

Ik word verdrietig van: iemand die ik kende, koos er pas geleden voor niet meer te willen leven. Ik kan me niet voorstellen hoe veel verdriet haar man en kinderen hebben. Ze leverde een bijdrage aan een betere wereld, zette zich in voor zo ongeveer alle global goals en was actief in de lokale politiek. Iemand die op veel plekken een grote leegte achterlaat.

Ik kijk uit naar: twee dansvoorstellingen in het theater komende week, vijf dagen Alicante met vriendin M, carnaval met de Bende van Ellende, Van Morrison in Carré, K’s Choice in de AB en nog veel meer. Er staan echt ontelbaar veel leuke dingen op het programma dit jaar en het is pas januari. Ik ben een bofkont!

Ik lees: ik zit tussen twee boeken in. Ik las De Onbekende Man van Chantal van Mierlo net uit en vanavond begin ik in The Storyteller van Dave Grohl. Als ik op dit tempo blijf lezen, moet ik op minstens 20 boeken uitkomen aan het eind van het jaar.

Ik luister: na het verdrietige nieuws dat David Crosby is overleden, komen Crosby, Stills & Nash veelvuldig voorbij op de radio. Dat is dan het geluk bij een ongeluk. Ik houd van die muziek en ben nu extra blij dat ik de heren een paar jaar geleden nog heb zien optreden. Nadat ik vanmiddag kaarten regelde voor Van Morrison heb ik ook zin om heel hard Brown Eyed Girl mee te zingen. Niets mis met oude lullen muziek.

En jij? Waar word jij blij van? Waar kijk jij naar uit?