“Wat een jaar!”

2022 was bijzonder turbulent en emotioneel, om het zo maar even uit te drukken. 2020 was ‘gewoon’ deprimerend, van lockdown naar lockdown, weinig werk en weinig mogelijkheden om de tijd die daarmee overbleef leuk te besteden. In 2021 ging ik compenseren. En in 2022 werkte ik echt veel te veel, blij dat alles weer kon en mocht. Maar dat had gevolgen…

Hoogtepunten

Privé had het jaar fijne hoogtepunten.

Ik kreeg een neefje in januari.

Carnaval was een groot feest. ‘De bende van ellende’ vierde het leven alsof ons leven ervan afhing. Het hele feest speelde zich af op straat en het was, of leek, uitbundiger dan ooit. Corona kreeg ik gelukkig pas erna (althans, toen testte ik positief) en daar had ik nauwelijks last van.

De 40e verjaardag van mijn zusje was ook een hoogtepunt. Ze vierde het door met vriendinnen en haar zus en broertje naar een concert te gaan en als kers op de taart belandden we na dat concert in een kroeg waar een band optrad. Voor het eerst sinds corona live muziek! Mijn zusje en ik dansten rock en roll zoals we dat op de basisschool leerden. Fantastisch.

De leuke jongen uit de trein en ik bezochten ons geliefde Brussel, waar we onder andere op een bijzondere plek gingen eten bij een restaurant op een eilandje in een groot park. We dronken cocktails in de zon en bezochten een museum waar het binnen nog heter bleek dan buiten. We hingen weer geregeld samen aan de toog of in het theater en gingen zelfs een keer naar de film.

Later in het jaar waren we een paar dagen in Dordrecht, in Villa Augustus. We deden niet veel, maar hadden het heerlijk. Het is zo’n leuke plek.

In juli liet ik mijn eerste tattoo zetten.

Een ander hoogtepunt is pas een paar weken geleden: de jaarlijkse ‘vriendinnendag’. Dit keer niet in een andere stad, maar dicht bij huis in een prachtige spa. De vier vriendinnen genoten volop, zoals we dat al jaren samen doen. Benieuwd waar we dit jaar naartoe gaan. Dat we vriendinnen blijven, staat sowieso vast.

Misschien gek om bij de hoogtepunten te noemen, maar dat er in 2022 niemand doodging die dichtbij stond, hoort zeker in dit rijtje thuis. Leeftijden beginnen te tellen (en zeggen tegelijkertijd niets, maar dat is een ander verhaal) en niet iedereen in onze omgeving houdt er een heel gezonde levensstijl op na.

Zakelijk had het jaar ook veel hoogtepunten. Iets té veel misschien. Ik mocht maar liefst vier nieuwe klanten verwelkomen. En bijna iedereen die al klant was, deed opnieuw een beroep op mij. Netwerken was niet nodig en zelfs als ik weken nauwelijks zichtbaar was op social media kwam het werk gewoon binnen. Ik leerde dankzij mijn werk veel nieuwe mensen kennen en mocht in veel bedrijven een kijkje achter de schermen nemen.

Ik werkte een week in Nice. Ik ‘moest’ voor een project naar een super de luxe hotel in zonnig Split. En in de laatse maand van het jaar was ik een kleine week in Amsterdam waar ik deel uitmaakte van een bont internationaal gezelschap. In een jurk met kikkers stond ik er voor de groep te presenteren.

Dieptepunten

Maar ik kan niet om de dieptepunten heen. Wat voelde ik mij klote, het overgrote deel van het jaar. In 2021 begon ik op iedere opdracht ja te zeggen en daar ging in 2022 mee door. Ik was al snel overspannen en had daar lichamelijk en psychisch last van (zie ook mijn zakelijk blog). Ik dreef de leuke jongen uit de trein regelmatig tot wanhoop. Het lukte me wel om overal waar ik voor werk op moest draven met enthousiasme mijn verhaal te doen, of om gezellig bij vrienden aan te schuiven, maar dan kwam thuis alle frustratie en vermoeidheid eruit. Het werk wat ik in de eerste helft van 2022 afleverde, zou nu mijn kwaliteitstoets niet doorstaan. Ik snauwde te veel en genoot te weinig. En tranen zaten nooit ver weg.

Coach

Ik ging aan de slag met een coach, die al snel veel dieper prikte dan “te veel werk”. Dat ik het overlijden van mijn papa nooit heb verwerkt. Dat ik nooit heb geleerd over gevoelens te praten. Dat ik veel beslissingen zelf neem, zonder anderen daarin mee te nemen (niet trouwen, geen kinderen, toch wel kinderen…). Dat ik kampioen conflictvermijden ben en ik zelfs de mensen die me echt het bloed onder de nagels vandaan halen nauwelijks van een weerwoord voorzie. Dat mijn standaardantwoord altijd “ja” is. Er was genoeg te doen. Dus dat ik ook af en toe ging wandelen met die andere coach waar ik al jaren af en aan een coachwandeling mee maak, was geen overbodige luxe.

Ondanks dat de leuke jongen uit de trein er nog niet altijd iets van merkt, gaat het beter met me. En hoe moeilijk ik het ook blijf vinden, ik praat meer met hem en deel mijn overpeinzingen eerder. Bovendien leverde mijn coachtraject en dat ik er hier over schrijf ook mooie gesprekken met mijn zusje en met vriendinnen op. In de tweede helft van het jaar besloot ik iedere werkdag met een wandeling te beginnen en dat hield ik verrassend goed vol. Zelfs toen ik voor werk in Amsterdam zat, had ik er al 7000 stappen opzitten vóór de eerste bijeenkomst van de dag. En in Split liep ik een stuk over het strand voordat ik me in de concerenciezaal moest melden. Daar ga ik dit jaar dus zeker mee door.

Familie

Mede door wat ik met beide coaches besprak, wilde ik in 2022 meer contact met familie, de familie buiten mijn ‘ouderlijk gezin’. Zij kennen mij doorgaans al mijn hele leven en de meesten kennen mijn vader langer dan ik. In dat opzicht faalde ik hopeloos. De dameszitting, die mijn zusje en ik altijd vieren met de enige nicht aan mijn papa’s kant van de familie ging niet door en er kwam niets voor in de plaats. Ik probeerde herhaaldelijk met haar mama af te spreken, de enige persoon nog in leven die mijn vader zijn hele leven heeft gekend, maar er kwam nooit een datum. Bij de jongste zoon van mijn jongste nicht wilde ik een jaar geleden al op kraamvisite. Maar ook dat kwam nooit tot een datum. Haar zoontje doet inmiddels al lang en breed zelf de deur open. Bij een andere tante nam ik me herhaaldelijk voor op de koffie te gaan als ik toch voor een interview in de buurt moest zijn, maar dan vergat ik het weer. Of ik dacht er wél aan, maar dan liep mijn interview uit en was er geen tijd. Via mijn kerstkaart en een paar appjes erachteraan een afspraak gemaakt.

Er was ooit een familiedag en een nieuwsjaarsborrel, er was ooit een tijd dat in ieder geval de ‘ronde getallen’ in bredere familiekring werden gevierd. Maar die tradities zijn gesneuveld. Nu probeer ik wat vaker persoonlijk af te spreken. Als ik dat niet doe, ben ik bang dat ik familie alleen nog bij begrafenissen zie. Heel veel bruiloften verwacht ik niet meer.

Klimaathypocrisie

In 2022 was ik onverminderd hypocriet, waar het om goed zijn voor de aarde gaat, zoals ik dat eigenlijk ieder jaar ben. Ik deed vrijwilligerswerk voor Fairtrade Beekdaelen, Fairtrade Heerlen en Groene Park Oost. Ik nam af en toe een vuilniszak mee als ik ging wandelen om zwerfafval te verzamelen. Ik kocht veel duurzaam, fairtrade, biologisch en lokaal. Ik vermeed zo veel mogelijk de ketens en de internetbestellingen. Ik douchte maar kort, liet de verwarming zo lang mogelijk uit, zat soms met twee truien over elkaar op mijn werkplek om ook daar niet te stoken. Ik deed veel met de fiets en het openbaar vervoer, ook als het aanzienlijk meer tijd en/of geld kostte dan de auto pakken. Mijn koffiebeker had ik standaard bij me om de wegwerpbekertjes te vermijden. En bij netwerkbijeenkomsten of andere zakelijke bijeenkomsten was ik meestel degene die voorstelde om te carpoolen.

Maar van de andere kant… Ik vloog naar Nice toen ik na twee uur scrollen geen betaalbare treinkaarten vond. Ik genoot regelmatig van een goed stuk vlees. Ik kocht absoluut meer kleding dan ik nodig had. De kraaltjes voor de sieraden die ik maak, worden misschien wel door kinderhandjes gemaakt. En de koekjes op het werk zijn nog steeds allemaal per stuk verpakt, omdat het wel zo makkelijk is met uitdelen. Tot overmaat van (milieu)ramp heb ik de eerste vliegreis voor dit jaar ook al geboekt. Ik heb nog wel gekeken naar de Flixbus, maar dat kwam qua timing niet uit. En toen was ik te lijmen met een natte vinger. In februari zit ik een weekje in Alicante.

Mijn jaar in boeken

Eén van mijn voornemens voor 2022 was om meer te lezen. Dat is bijzonder goed gelukt. Ik las 17 boeken. Naast studieboeken voor de cursus die ik volgde, naast de dagelijkse krant en het tijdschrift Villamedia dat maandelijks op de mat valt. Dark Places van Gillian Flynn liet mij het meeste nagelbijten en om Italiaanse buren van Tim Parks lachte ik het meest. Eén boek las ik niet uit, toen het me na vijf hoofdstukken nog niet te pakken had. Een zeldzaamheid. In 2023 ga ik voor 20 boeken! En ik lees doorgaans geen dunnetjes. Vlak voor de jaarwisseling begon ik in één van de dikste boeken die ik ooit las: Box. Vlak na de jaarwisseling sloeg ik de 633e en laatste bladzijde om. Dus het begin is er. Het tweede boek van dit jaar heb ik ook al bijna uit. Ik ben nooit niet aan het lezen 😉

Meer gewicht

In 2022 was het niet alleen in mijn hoofd zwaarder. Ik droeg ook letterlijk meer kilo’s mee dan ooit. De dagelijkse wandeling en het wekelijkse fitnessen en/of zwemmen konden blijkbaar niet compenseren voor wat ik allemaal in mijn mond stopte. Toch heb ik geen harde voornemens op dit vlak. De leuke jongen uit de trein en ik hebben afgesproken dat we dit jaar proberen vroeger in de avond proberen te eten dan wat in 2022 gebruikelijk was. Maar verder is het wat het is. Mijn conditie is prima. Ik loop gerust 10 km achter elkaar, zwem 60 baantjes in een uur en ben niet gesloopt na een uur fitness.

De kilo’s zullen blijven. Het onwijs irritante hoestje waar ik heel 2022 last van had, hopelijk niet. Het afgelopen jaar ging ik naar de KNO-arts, liet ik een longfoto maken, ging ik drie keer naar de huisarts, slikte ik tig strippen codeïne en broomhexine, dronk ik een fles bronchostop en verschillende kopjes kamillethee, vrat ik ontelbaar veel zakken honingdrop, zoog ik op allerhande keelpastilles en begon ik met pufjes. Dat hielp me allemaal nergens vanaf. Op de longfoto was niets te zien, mijn keel en neus waren prima in orde. In 2021 waren allergieën ook al uitgesloten. Vandaag opnieuw naar de huisarts…

De bulldozer

Het bekende bulldozeren veranderde in 2022 evenmin. De foto’s van Canada (2019!) staan nog steeds enkel op de SD-kaart. Er staan nog steeds schilderijen op de grond en niet omdat het esthetisch verantwoord is. Ik zette een paar keer in mijn agenda dat ik iemand moest laten komen voor nieuwe kozijnen en nieuw glas, maar maakte nooit een afspraak. Het lampje in de oven bleef uit. De kraan in de keuken lekte het hele jaar vrolijk door. En ik nam veel te lang de tijd om de eveneens lekkende regenton helemaal leeg te maken. Wel hield ik iets beter mijn bonnetjes, gewerkte uren en kilometers bij. Maar ook op dit vlak geen voornemens, want daar houd ik me dan toch niet aan.

Geluk

Andere dingen gingen bijzonder goed in 2022. Ondanks de chaos stuurde ik meer kaartjes, dacht ik vaker op tijd aan verjaardagen en andere feestelijkheden en werd ik ‘closer’ met een aantal vrienden die eerder een beetje uit zicht waren geraakt. Het lukte me (op één vriendin na) om er voor vrienden te zijn die wel wat steun konden gebruiken. Of door praktische hulp te bieden (boodschappen doen, koken, sollicitatiebrieven nakijken) of door gewoon te luisteren. Mijn vrienden waren er ook voor mij en hielden nauwgezet in de gaten hoe het met me ging. En ik haalde meer geluk en wijsheid uit de netwerkvereniging waar ik lid van ben. Daar ben ik blij mee en dankbaar voor.

Sowieso is dat wat er overblijft na dat heftige jaar. Dankbaarheid. Want eigenlijk is er niets om over te klagen. Ik woon met de enige echte leuke jongen uit de trein in een prima huis met een prachtige tuin op een leuke locatie in een mooie stad. We verdienen allebei meer dan prima waardoor we de stijgende kosten goed aankunnen. Ik heb de liefste vrienden van de wereld. Ik ben gezond op dat rottige hoestje na. Ik heb (schoon)familie waar ik van houd en vice versa. En ik leer steeds beter omgaan met mezelf. En hopelijk komt dat opkomen voor mezelf daar ook nog bij.

Het eerste weekendje weg van dit jaar begint vrijdag. Met een vriendin naar Keulen. Vlak daarna is er eindelijk weer een dameszitting. De eerste dameszitting na de corona-ellende, dus dat belooft wat! Dan staat carnaval alweer voor de deur. Maar niet voordat ik nog een kleine week met vriendin M in Alicante ben geweest. Decadent? Ja. Genieten? Zeker!

Dankjewel aan jou dat jij er voor mij was in 2022 en er voor mij bent in 2023. En als ik jou nog niets wenste voor 2023, doe ik dat nu:

BEDANKT VOOR ALLES DAT JE MIJ BRACHT IN 2022! IK WENS JE EEN GEZOND, GELUKKIG, GESLAAGD, GRAPPIG, GESTROOMLIJND MAAR SOMS TOCH EEN BEETJE GROEZELIG, GENIAAL, GROOTS MAAR VOL KLEINE GENIETMOMENTEN EN GIGANTISCH GOED 2023. EN IK WENS JE NET ZO’N TOFFE VRIENDEN ALS DIE VAN MIJ, WANT ZIJ MAKEN HET LEVEN EXTRA LEUK. MAAK ER EEN MOOI JAAR VAN!