Soms heb ik een hartgrondige hekel aan mezelf. Meestal hebben die hekel-aan-mezelf-momenten te maken met pure lompigheid.

Die keer dat ik het porseleinen kikkertje, dat heelhuids uit de auto kwam waarmee mijn opa verongelukte, uit mijn handen liet vallen bij het stoffen bijvoorbeeld.

Of die keer dat ik met de auto het tuinhekje van ons vakantiehuisje raakte.

En al die keren dat ik ergens verdwaalde en vervolgens te laat kwam, omdat ik geografisch gehandicapt ben.

Vandaag is het weer zo ver. Ik zit middenin een dubbeldik hekel-aan-mezelf-moment. Bij het structureren van de mappen op mijn laptop, vond ik al mijn oude blogs terug. Dat was in elk geval de bedoeling. Maar in het document waarin ik honderden blogs handmatig moest plakken toen mijn vorige blogpagina offline ging, vergat ik blijkbaar de belangrijkste verhalen op te slaan. Alle onzinblogs die ik nooit meer terug had hoeven lezen, staan keurig gerangschikt onder elkaar, in chronologische volgorde, soms zelfs met het exacte tijdstip erbij. Maar de blog waarin ik voor de eerste keer melding maak van de leuke jongen uit de trein en me afvraag of ik voor hem ‘de jongen met de roze muren’ moet laten vallen, is verdwenen. Alle blogs over de jongen met de roze muren trouwens ook. Net als mijn overpeinzingen tijdens het prille begin van mijn relatie met zijn opvolger (die véél meer werd dan slechts een opvolger).

Teksten die ik lachend gelezen zou hebben, maar niet opnieuw kan schrijven.

Lomp, lomper, lompst.

Maar wat een geluk dat ik met mijn lompigheid altijd vooral mezelf raak. Teksten voor opdrachtgevers raak ik *klop, klop, klop* nooit kwijt en ik heb ook nog nooit iets stuk gemaakt wat voor een ander een grote emotionele waarde had. (Toch? Leuke jongen uit de trein? Of was je heel erg gehecht aan de glazen die bij je cocktailshaker hoorden?).