Tagarchief: verhuizen

Bouwen zonder vertrouwen

Geplaatst door Eler in erger je niet en getagd met , ,

keuken

Er zijn uitzonderingen, want die zijn er altijd. Maar mijn hemel wat durven mensen uit de bouwwereld zich veel te permitteren.

Standaard te laat komen of helemaal niet komen opdagen, uiteraard zonder af te bellen. Bij het weggaan niet afsluiten en de verwarming op standje tosti laten staan. Materialen vergeten te bestellen. Gereedschap vergeten mee te nemen. Of aan de deur staan zonder sleutel (vergeten!) en dan vragen of je die even wilt komen brengen. En altijd een lamme-takken-smoes als je ergens iets van zegt.

De leuke jongen uit de trein is gelukkig heel erg goed in ‘hartige woordjes spreken’ met onze klusjesmannen, maar zelfs dat lijkt steeds minder indruk te maken.

Als ik op dezelfde manier zou werken als onze ‘bouwkundigen’, zou ik geen klanten meer over hebben. Maar straks, als we eindelijk in ons prachtige paleis wonen, zullen de leuke jongen en ik vast tegen elkaar zeggen dat het alle ergernis waard was.

En dat is precies de reden waarom al die klusjesmannen ermee weg komen.

Op dit moment #2

Geplaatst door Eler in hersenkronkels, mens en getagd met , , ,

Mijn hoofd loopt over van ideeën voor ons nieuwe huis. Ik droom van mooie kleuren en hippe badkameraccessoires. Kortom, ik verlies mezelf in details waar we nog lang niet aan toe zijn. Een schaakbord gebruiken als bijzettafel. Bloempotten opleuken met krijtverf. De inspiratie voor blogs is helaas ver te zoeken. Dus haal ik deze rubriek nog eens van stal.

moodGenieten van: herfstkleuren. Het geel, rood en bruin aan de bomen. De mist die langzaam optrekt. De maan die zich nog niet bij de dag wilt neerleggen. Het zorgt voor mooie plaatjes op weg naar mijn werkplek.

Blij met: Lieke Schrijft. Het gaat goed met mijn bedrijf. Opdrachtgevers weten me te vinden én spelen mijn naam door naar anderen. Ik hoef nauwelijks meer aan acquisitie te doen. Mijn werk brengt me op veel leuke plekken waarvan ik niet wist dat ze bestonden. En op die plekken ontmoet ik steevast mensen die vol zitten met goede verhalen. Ondertussen blijf ik leren. Over techniek en chemie. Over innovatie en stadsontwikkeling. Over het leven.

Balen van: nog steeds geen knopen door kunnen hakken op het gebied van aannemers, timmermannen en stukadoors. Het duurt en duurt en ik vraag me af of we dit jaar nog gaan verhuizen. Offertes komen binnen met enorme vertraging en de bedragen die erin staan… Amai.

Aan het luisteren naar: vooral NPO2, omdat die nu eenmaal is ingesteld op de wekkerradio en omdat de radio in ons nieuwe huis geen enkele andere zender meer kan vinden. Vreemd.
Daarnaast blijf ik hangen in gouden oudjes die ik door hun melancholie en warmte bij het jaargetijde vind passen. Zoals Trust No One van Dave Navarro, For Emma, Forever Ago van Bon Iver en Lemon Parade van Tonic. Nee, ik ga niet heel hard mee met mijn tijd. Ja, ik koop ook nog gewoon cd’s. Al is dat in Maastricht een lastig verhaal.

Aan het lezen in: De Muil van de Leeuw door Anne Holt en Berit Reiss-Andersen. Alweer een boek over de avonturen van de omdenker Hanne Wilhelmsen. Met uiteraard een dode op de eerste bladzijde. De president van Noorwegen, in dit geval. Het boek wordt bevolkt door bijzondere personages, politieke intriges en mooie zinnen.
Het lukt me nooit om verhalen uit een serie in de goede volgorde te lezen. Was Hanne Wilhelmsen in het voorlaatste boek dat ik over haar las (Hoogtelijn) een verzuurde, in het leven teleurgestelde chagrijn; in De Muil van de Leeuw zit ze nog vol levenslust en inspiratie. Ze schrijft lange brieven en neemt het interieur van een goede vriend onder handen door het te verfraaien met planten, schilderijen en gordijnen. Precies de dingen waar ik me enorm op verheug in ons eigen paleis. Want als we daar aan toe zijn, zijn de minder leuke dingen achter de rug. 

 

Zoeken naar een plek om te blijven. Onrust en lichte paniek.

Geplaatst door Eler in hersenkronkels, mens, erger je niet en getagd met

De rente is laag, de overdrachtsbelasting (of hoe het heet) is laag, de huizenprijzen zijn relatief laag. Ik heb soort van bewezen dat mijn eigen bedrijf levensvatbaar is. Van alle kanten wordt ons aangeraden om te kopen. Dit jaar nog. Het werd ons zelfs vorig jaar al aangeraden om dit jaar te kopen. Maar ik ben ontworteld, onthecht en onrustig; dus dat kopen is nogal een ding. Los van onze financiële situatie, waardoor de mogelijkheden behoorlijk worden beperkt.

Je zou het niet zeggen als je weet waar ik al overal heb gewoond, maar ik HAAT verhuizen. Een huis kopen, betekent -als het goed is-  dat ik voorlopig niet meer hoef in te pakken. Van de andere kant vind ik het doodeng om iets te kopen. Het past niet bij mijn onrust. Het past niet bij mijn dromen over wereldreizen. Een koophuis hoort in mijn gedachten bij het fenomeen ‘burgerlijkheid’ waar ik me zo graag tegen afzet. Kopen klinkt een beetje als vast zitten.

“Vroeger” wist ik zeker dat ik nooit terug zou komen naar Maastricht. En waar woon ik alweer bijna 4 jaar? Juist. Ik wist ook zeker dat ik veel zou reizen en ooit in een zonnig buitenland zou gaan wonen. Nu weet ik niets meer zeker. Ik voel me thuis in Maastricht, al foeter ik regelmatig op de stad, dus ik zou hier graag willen blijven. Maar niet ten koste van alles. En daar wringt één van de vele schoenen: om in Maastricht te kunnen blijven, moet ik een deel van mijn wensen (eisen) opgeven:

  • Omdat ik al vaak verhuisde in mijn leven, heb ik veel vrienden die van ver moeten komen. Dus er moet een logeerkamer zijn.
  • Omdat ik zelfstandige ben en mijn zoektocht naar werkruimte buiten de deur nog niets goeds heeft opgeleverd, moet er een werkruimte zijn. Dat mag dezelfde ruimte zijn als de logeerkamer, maar dat betekent dat deze ruimte ruim moet zijn. Er moet een groot bureau naast het logeerbed passen.
  • Omdat alles in mijn voortuintje fantastisch bloeit en groeit en ik daar heel blij van word, maar er nooit écht iets moois van kan maken omdat het om een minuscule voortuin gaat waar soms dingen uit verdwijnen (behalve onze lelijke witte tuinstoelen, die blijkbaar niemand wil hebben), wil ik een achtertuin. Liefst op het zuiden. Ik houd van de zon.

De leuke jongen uit de trein heeft natuurlijk ook nog wat wensen (eisen), die niet noodzakelijkerwijs overeen komen met die van mij. Om het makkelijk te maken.

Kortom, het zal mijn tijd nog wel duren. Misschien tot het te laat is en de huizenprijzen de hoogte in schieten. Lichte paniek…

Bij een nieuw huis, mag ik eindelijk een hond. Al is de kans natuurlijk klein dat het net zo'n lief dier is als dit knuffelbare exemplaar.

Bij een nieuw huis, mag ik eindelijk een hond. Al is de kans natuurlijk klein dat het net zo’n lief dier is als dit knuffelbare exemplaar.

Met dank aan Maartje Luif van wie ik de prachtige titel ‘een plek om te blijven’ pikte. Zij schreef een hele serie over haar zoektocht naar een huis. De moeite van het lezen waard.