Tagarchief: lezen

2022 is het jaar van méér boeken

Geplaatst door Eler in hersenkronkels en getagd met , ,

Volgens Good Reads las ik twaalf boeken in 2021. Valt me tegen. Ja, ik had het druk, veel drukker dan in 2020, maar het ritueel van lezen voor het slapengaan ging niet verloren. Daar zat soms een tijdschrift tussen in plaats van een boek, maar dan nog. Twaalf boeken, één boek per maand, 3.507 pagina’s. Een magere score voor mijn doen.

Het dunste boek dat ik in 2021 las, was Slot van Octavie Wolters met 119 pagina’s. Het dikste exemplaar, Slachtoffer 2117 van Jussi Adler-Olsen, telde 480 bladzijden.

Mijn voornemen voor 2022 is om minstens 15 boeken te lezen. Want wat word ik blij van lezen. Zelfs – of juist – als het super gruwelijk is wat ik lees. Als er zesjarige meisjes vlak voor hun eerste schooldag aan een springtouw worden opgeknoopt in een boom bijvoorbeeld, zoals in Ik reis alleen, van Samuel Bjork. (Dankjewel Kitty dat je me dit boek leende).

‘En toen ontdekte Walter het kleine meisje dat aan de boom hing. Ze bungelde boven de grond met haar schooltas op haar rug. En een bordje om haar nek. IK REIS ALLEEN.’

Dan kun je toch niets anders doen dan verder lezen? Zelfs als je gezond verstand tegen je zegt ‘over zes uur gaat de wekker’, moet je toch de pagina omslaan. En nog eens. En nog eens.

In het bos

Gisteren liep ik door het bos rondom Eckelrade met business coach Laura Lazzarini. Ze vroeg of er een onderwerp was waar ik me in vast wilde bijten. Ik herinnerde me dat ik ooit uitgebreid onderzoek wilde doen naar hoe mensen in Benin en Senegal naar Europa kijken en hoe Europa in die twee Afrikaanse landen in de media komt (toen ik er was zag ik vooral Frankrijk voorbij komen). En andersom, hoe we in Nederland en België naar Afrika kijken en wat we erover lezen in de kranten en zien in het nieuws. Dat ik mensen wilde interviewen over hun beeldvorming en dat er uiteindelijk een boek moest komen, waarin ik onder andere zou laten zien dat Afrika geen homogeen land is, zoals het hier in de media wel eens lijkt, maar een groot continent met veel verschillende culturen, geloven en levenswijzen. Een onderzoek dat ik nooit uitvoerde en een boek dat ik nooit schreef omdat na mijn afstuderen het ‘grotemensenleven’ begon.

Eigen boek

“Je kunt toch ook beginnen met corresponderen met je contacten daar?”, opperde Laura. “En die mail- of briefwisseling als basis voor een boek gebruiken.”

Ja, natuurlijk! Waarom dacht ik daar niet eerder aan? Bij thuiskomst appte ik meteen met Florence, de vrouw die aan mij ‘gekoppeld’ werd in 1998. Omdat ze de enige was die mij in huis durfde te nemen. (Lang verhaal). Na een kennismaking in Cotonou, ging ik met haar mee naar Womey. Daar woonden zij en ik drie maanden bij haar moeder, oma, zus, broertje, tante en neefje. Florence woonde daarna drie maanden bij mij, mijn ouders, broertje en zusje. Ik noem haar nog vaak ‘grote zus’. Na de wandeling apptje ik haar: “We gaan met elkaar mailen en dat wordt een boek.” Dat vond ze een goed plan.

2022 wordt het jaar van meer lezen en meer schrijven. En wie weet een eigen boek…

Op dit moment #13

Geplaatst door Eler in erger je niet, hersenkronkels en getagd met , , ,

Liekes boomhutIk kan deze blog op dezelfde manier beginnen als #12. Ik draag twee vesten en een sjaal en heb zojuist mijn petroleumkachel bijgevuld. Met hulp van één van de Werkgebouw-mannen, want mijn vingers waren zo koud dat ik de dop van de brandstoftank niet open kreeg. Schreef ik de vorige keer dat ik nog steeds blij was dat ik De WERKplaats had ingeruild voor Het Werkgebouw, begin ik nu toch langzamerhand schijt te krijgen van de primitieve omstandigheden. Zelfs nu de temperatuur buiten hoger is, blijft mijn ‘chalet’ stervenskoud. Van de kou moet ik vaker plassen dan normaal. Maar het eveneens ijskoude toilet bevindt zich precies aan de andere kant van dit enorme pand. Brrrr.

Blij met: de leuke jongen uit de trein. Ik teer nog steeds op de lieve en mooie woorden die hij tijdens ons 11-11-11 feest sprak. Ik bof ontzettend met zijn inspanningen in ons huishouden in de vorm van wassen, strijken en koken. Ook profiteer ik regelmatig van zijn breng- en haalservice. Bovendien nam hij de laatste tijd veel extra klussen op zijn schouders, vanwege overstromende wasmachines, loslatende kit en andere ellende. Met, zoals gewoonlijk, de onmisbare hulp van zijn papa en zijn broer.
Daarnaast blijft de leuke jongen uit de trein gewoon de allerbeste eindredacteur en de allerbeste persoon om met me mee te denken en mij op het juiste moment een schop onder mijn kont te geven (‘denk aan je back-up, ga eens op zoek naar een andere netwerkvereniging, heb je al gekeken hoe laat de bus vertrekt…’). Zonder hem was mijn leven een stuk chaotischer en mijn werk veel minder professioneel dan het nu is. Lucky me!

Balen van: eerstewereldproblemen. Besluiteloosheid en uitstelgedrag. Ik zou willen dat ik eens wat anders opschreef, maar dit blijft ons grote struikelblok. Een geldbedrag uit 2012 waarvan we iets leuks zouden doen, zit nog steeds in een envelop. Versleten eetkamerstoelen die niet lekker zitten, zijn al twee keer met ons mee verhuisd. De televisie staat al drie jaar op een dressoir dat eigenlijk in de gang hoort te staan. En nu is het ‘project tuin’ in de wachtstand beland. Er is een tekening waar ik blij mee ben. Er is al een paar weken een tekening waar ik blij mee ben. Er is over een paar weken nog steeds een tekening waar ik blij mee ben…
Waar ik ook vreselijk van baalde, was dat ik voluit achterover viel in een leegstaande kleifabriek. Bovenop mijn laptop. Mijn jas moest naar de stomerij, mijn tas naar de schoenmaker en mijn laptop naar de computerhelden die alles kunnen maken. Ik was dus tijdelijk min of meer werkloos.

Genieten van: onverwacht goede “feestjes”. Zoals afgelopen vrijdag. De leuke jongen uit de trein en ik gingen ‘even wat drinken.’ Steeds meer vrienden en bekenden kwamen de kroeg binnen. Ergens na sluitingstijd rolden we naar buiten. De tijd was omgevlogen. De volgende ochtend was ik hees van het lachen en het meezingen.
Om mij heen maken veel mensen carrière en kinderen en daardoor was ik bang dat spontane activiteiten tot het verleden zouden gaan behoren. Die angst was ongegrond. En zo resulteert mijn uitspraak ‘ik wil wel mee naar Faith no More’ ineens in een heel weekend Amsterdam met zes personen. Wat een leuk leven heb ik toch.

Uitkijken naar: carnaval. Vorig jaar had ik wachtdienst vanaf carnavalsmaandag, waardoor het maar een kort feestje werd. Dit jaar kan ik drei daog laank gaan en staan waar ik wil. Iedere dag in een ander pekske. Over carnaval gesproken, daar schreef ik elders een blog over.

Actief bezig met: huppelen. De vrolijke benaming  voor ieder weekend afzien op de hometrainer, loopband en crosstrainer. En sinds kort ook weer op dat verschrikkelijke roeiapparaat (dat schijnt goed voor je lijf te zijn). Gelukkig in goed gezelschap, dat maakt het een stuk draaglijker. De laatste tijd komt er ook weer ritme en regelmaat in het zwemmen waarvoor ik nog steeds naar Beek rijd, wat eigenlijk een beetje ‘van de zotte’ is. Iedere dinsdag en donderdag maak ik met een ‘Hasselt-collega’ een wandeling van een half uur. Als ik niet te veel afspraken heb, ga ik ook wandelen tijdens de drie ‘Maastricht-dagen’. Met mijn conditie zit het wel goed, maar van al mijn lichamelijke activiteiten zie ik helaas niets terug op de weegschaal. Ik merk ook niets aan mijn kleding, maat 44 zit even strak als altijd. En ja, ik weet perfect hoe dat komt. Ik kan er de vreselijke uitspraak ‘ieder pondje gaat door het mondje’ op loslaten 😉

Aan het kijken naar: Over mijn lijk. De aflevering van afgelopen donderdag helaas nog niet kunnen kijken, maar tot nu toe is het weer een indrukwekkende serie. Wat een ontzettend leuke, spontane mensen die door ‘het onrecht’ getroffen worden. Ontroerend hoe zij ‘de achterblijvers’ proberen te troosten. Mooi om te zien dat ze nog zo veel mogelijk uit het leven halen.
Verder kijk ik vooral naar programma’s die om nieuws/actualiteit draaien. Maar ik keek nog steeds geen enkele volledige aflevering van Op1 of van Jinek sinds de omschakeling. Ik ga DWDD niet missen.

Aan het lezen in: Ali en Nino van Kurban Said. (Dankjewel V. dat je dit boek bij mij achterliet). Ik heb pas twee hoofdstukken gelezen, dus ik kan er nog niet veel over zeggen, maar de schrijfstijl spreekt me erg aan. Het is nu al confronterend, want wat blijk ik verdomd weinig van geografie en geschiedenis te weten.
Het verhaal speelt zich af in de jaren 20 en 30 van de vorige eeuw in Azerbeidzjan. Ali Khan is moslim, voorstander van eerwraak, liefhebber van met zijn handen eten, zoon van een steenrijk edelman, neef van een nog rijkere oom die er vier vrouwen en een aantal eunuchen op na houdt. Ali spreekt Russisch, Tataars, Arabisch en Turks, zit op een Russische school waar de tsaar en de verworvenheden van Europa worden verheerlijkt, maar hij houdt meer van Azië dan van Europa. Hij wordt verliefd op de Georgische, christelijke Nino die naar de nonnenschool gaat, met mes en vork eet en niet van plan is om ooit een sluier te gaan dragen. Benieuwd hoe het verder gaat.

 

Mijn jaar in boeken

Geplaatst door Eler in ehm en getagd met , ,

15821485071733116217128934952681Ik las nog nooit zo weinig boeken als dit jaar. Ik begon met het beklemmende boek Diepte van Henning Mankell. Daarna las ik het boek dat ik op kerstavond 2018 kreeg: Het meisje uit de trein van Irma Joubert. Qua stijl niet helemaal mijn ding, maar wel een aangrijpend verhaal.

Serie Q

Dankzij de leuke jongen uit de trein begon ik in maart aan ‘Serie Q’ van Jussi Adler Olsen. Inmiddels ben ik bezig in deel 7. Dat boek krijg ik dit jaar nog net uit.

Serie Q is een meeslepende serie waarin je voortdurend op het verkeerde been wordt gezet. Ik houd van het soort ingewikkelde hoofdpersonen als Carl Mørck. Een intelligente, onaangepaste, soms luie, soms sociaal onhandige rechercheur die zijn bazen tot wanhoop drijft. Bij hem thuis is er voortdurend van alles aan de hand, met een verlamde collega die in zijn woonkamer woont en een lamme tak van een stiefzoon die ‘vergeet’ te vertellen dat hij maandelijks geld van zijn moeder krijgt.

Exen

Carl rekent op het ene moment de grootste crimineel van Denemarken in, het volgende moment gaat hij met hangende pootjes op bezoek bij zijn ex-schoonmoeder, vanwege een deal die hij met zijn ex-vrouw sloot. Die ex-schoonmoeder is een hoogbejaarde, kettingrokende vrouw met een obsessie voor seks. Sinds ze van haar kleinzoon een smartphone kreeg, wil ze vooral naaktselfies maken.

De drie collega’s van Carl zitten ook vol geheimen en obsessies. Genoeg personen met een hoekje af dus, gecombineerd met spanning en af en toe een stevige portie kritiek op politiek en bureaucratie.

Desondanks kom ik niet verder dan 9 boeken in een heel jaar, waar ik andere jaren makkelijk twee boeken per maand las. Dat voelt als een nederlaag.

Wat deed ik in 2019 met mijn vrije tijd? Zat ik al die tijd naar mijn laptop of telefoon te staren? Lag ik te slapen? Deed ik ‘sociale dingen’? Of had ik gewoon minder tijd? Ik weet het eerlijk gezegd niet. Maar het brengt me wel bij één van de weinig goede voornemens voor 2020: meer lezen!

 

 

Op dit moment #4

Geplaatst door Eler in mens en getagd met , ,

Laat maar komen die zomer

Blij met: de ongelofelijke luxe van opdrachtgevers die mij weten te vinden, ook tijdens de rustige zomermaanden. De beslissing om me volledige op mijn eigen bedrijf te storten en geen klussen in loondienst of via een uitzendbureau meer aan te nemen, was één van de beste beslissingen ooit. Tot aan de vakantie eind september zit ik gebakken. Vanaf vandaag ga ik sowieso twee dagen in de week voor de gemeente Landgraaf werken. Een uitdagende klus, want er speelt van alles in die gemeente en daar komt veel (creatieve, effectieve, overtuigende) communicatie bij kijken.

Balen van: ons eeuwige uitstelgedrag. De leuke jongen uit de trein en ik (vooral ik) moeten nog van alles regelen. Qua verzekering, pensioenopbouw en tig klussen in huis. Maar omdat we allebei meer dan 40 uur in de week werken, komt dat er niet van. Geen ramp, tot het te laat is en ik ineens arbeidsongeschikt raak en daar niet voor verzekerd ben of zo.
Ook kleinere dingen die wel leuk zijn, stellen we uit, zoals het boeken van een hotel tijdens Brussels Summer Festival en het regelen van de vakantie in september.
Het meest onhandige is dat we nog steeds geen auto hebben gekocht, terwijl met het openbaar vervoer naar de gemeente Landgraaf en van daaruit soms naar de verschillende dorpskernen moeten niet te doen is (of in ieder geval veel tijd kost). *Zucht*.

Genieten van: ons huis. We wonen er nu dik drie maanden en als ik ’s ochtends mijn ogen open doe, denk ik nog regelmatig: ‘wat een heerlijk ruime kamer is dit toch’. Het ontbijten aan de bar waar dan net de zon op schijnt, is ook zo’n geluksmomentje. Het vrije uitzicht aan de voorkant. De nabijheid van open veld. Gisteravond zette ik de achterdeur open en hoorde ik krekels. Vakantiegevoel in eigen tuin, wat wil je nog meer?

Ook aan het genieten van: de leuke jongen uit de trein. We maken tijd voor elkaar, proberen elke pauze samen naar buiten te gaan. We hangen geregeld samen aan de bar, gaan veel naar het theater en besluiten soms spontaan om ergens te gaan eten.
Dat we lang niet alles samen doen, is ook genieten. Laatst was ik op een festival in Tilburg, hij op een festival in Valkenburg. Allebei een eigen leven, dat is absolute noodzaak.

Aan het lezen in: Chicago Loop van Paul Theroux. Of eigenlijk niet, want ik heb het na drie hoofdstukken opgegeven. Ik lees de meest bizarre thrillers waarin allerlei gruwelijkheden voorbij komen en dan lukt het me blijkbaar toch om iets van sympathie op te brengen voor de hoofdrolspelers. Parker Jagodo, de hoofdpersoon in Chicago Loop, stond me vanaf de eerste bladzijde zwaar tegen. De man heeft een succesvol bedrijf, is getrouwd met een fotomodel waarmee hij net een kind heeft gekregen en bewoont een riant appartement. En het is een zeikerd eerste klas. Vooral over eten. Hij vindt alles ongezond wat anderen in hun mond stoppen en laat iedereen waarmee hij aan tafel zit weten dat de dood nabij is vanwege zo veel vet, zout, suiker… En hij is zo vies van viezigheid dat hij moet overgeven als hij een haar op zijn bord ontdekt. Wat een vermoeiende vent.  

Aan het kijken naar: Broadchurch seizoen drie. Of nou ja, de leuke jongen uit de trein is zo lief om alle afleveringen op te nemen. De eerste drie hebben we achterelkaar gekeken en we gaan verder als we weer tijd hebben. Aangezien de Tour de France is gestart en behalve de etappes zelf ook de Avondetappe en Vive le Vélo gekeken moeten worden door het lief, is die tijd er voorlopig niet. Maar oh wat vind ik rechercheur Ellie Miller en inspecteur Alec Hardy heerlijke karakters. Vooral als ze elkaar gedrag weer eens totaal niet begrijpen. Het ziet er naar uit dat in dit seizoen niet alleen de volwassenen, maar ook de kinderen aardig ontsporen.
Ook begon ik aan The Newsroom met daarin een aantal fascinerende hoofdpersonen die elkaar zwaar op de zenuwen werken. Ik geloof dat aflevering vier de laatste was die ik heb gezien en toen kwam het er niet meer van.

Onder de indruk van: de theatervoorstelling Pinkpop. Prachtig hoe alle rollen naadloos in elkaar overlopen. Mooie beelden op de achtergrond en fijne muziek. Dikke pluim voor Toneelgroep Maastricht.

Eten: die supersonische oven die ik per se in de keuken wilde hebben, die staat helaas vooral mooi te wezen. Ik maakte er een dorade in klaar, een ovenschotel met witlof en een quiche. Alle drie erg goed gelukt, dat dan weer wel. We zijn de laatste tijd vooral van het ‘koud koken’.

Sporten: op 10 juni liep ik de tien kilometer tijdens Maastrichts Mooiste, bij zo’n 33 graden. Het was afzien. Daarna deed ik een paar weken helemaal niets aan sport. Tot ik het erg zonde begon te vinden van het abonnementsgeld voor de sportschool. Ook het baantjes zwemmen is weer opgepakt. Gisteren voor het eerst sinds MM weer gaan hardlopen. Het ging verbazingwekkend goed.

Waar houden jullie je dit zomerseizoen zoal mee bezig? Wat lezen jullie? Waar kijken jullie naar? En welk recept moet ik echt eens uitproberen in mijn supersonische oven?