Categorie archief: mens

Op dit moment #6

Geplaatst door Eler in mens en getagd met

LenteDe smaak van het bloggen heb ik weer helemaal te pakken. Ik vind het heerlijk om op te schrijven wat me bezighoudt. Of is dat gewoon werkontwijkend gedrag? Hoe dan ook, mijn leven op dit moment.

Genieten van: de belofte dat het nu echt, echt, echt bijna lente wordt. Ik ruik het. Ik zie het. Ik voel het, diep weggedoken in mijn winterjas en sjaal. De sneeuwklokjes houden nog even dapper stand en worden binnenkort afgewisseld door narcissen, tulpen en de bloesem in mijn Japanse kers.

Blij met: afgelopen weekend. Dankzij de vriendin van een collega van de leuke jongen uit de trein logeerden wij in hartje Amsterdam. Uitzicht op een wapperende regenboogvlag én op de Amstel. Er was een groot en zacht bed waarin de leuke jongen uit de trein en ik wegdoken onder een dik dekbed. Er was een bubbelbad. Er was een Nespresso-apparaat. Zo wil ik iedere ochtend wel wakker worden…

Balen van: mijn ongeorganiseerdheid. Sleutels kwijt, pasjes vergeten, boterhammen op het aanrecht laten staan en dat soort dingen. Of zoals vanmorgen de deur uitlopen naar mijn werkplek en halverwege omdraaien om de auto te gaan halen, omdat ik naar een afspraak moet. Ik had natuurlijk ook gewoon eerst in mijn agenda kunnen kijken.

Aan het lezen in: Half of a yellow sun van Chimamanda Ngozi Adichie. De jaren 60 in Nigeria. Je kruipt in de huid van drie personen: een house boy die uit zijn dorp wordt geplukt om het huishouden te runnen van een professor die opkomt voor de rechten van de oorspronkelijke bevolking. De vriendin van de professor; dochter van een rijke (en corrupte) Big Man met tentakels in het vastgoed, de olie, de plantages en de politiek. De vriend van de tweelingzus van de vriendin van de professor; een verlegen Britse ex-journalist die naar Nigeria komt om te schrijven over inheemse kunst. Hun karakters en denkwijzen worden heel goed uitgediept. Het ene moment is er niet veel aan de hand, het volgende moment is niemand meer te vertrouwen en niemand meer veilig. Na twee politieke coups breekt een burgeroorlog uit. Heftig boek, prachtig boek. En heel leerzaam. Althans voor mij. Ik wist niet eens dat Biafra bij Nigeria hoorde *schaam*.

Aan het kijken naar: niets. Althans, niet consequent. En dat wordt voorlopig ook niets. De leuke jongen uit de trein heeft ondertussen de tijd van zijn leven en volgt March Madness. Of zo iets.
Nog nooit een aflevering van De Luizenmoeder gezien, wat soms betekent dat ik niet mee kan praten bij de koffieautomaat.

Aan het luisteren naar: niets specifieks. Tijdens een dagje thuis werken vorige week draaide ik Tracy Chapman en Paul Weller. Op een cassettebandje. In de auto staan nog steeds Radio 2 en Studio Brussel op.

Eten: Deze week maakte ik mijn boemboe voor bami zelf. Geen zakjes en pakjes. Of toch wel, want ik gebruikte roerbaknoodles in plaats van ‘echte’ pasta. Afgelopen zaterdag in Amsterdam werd er voor ons gekookt. En hoe: gamba’s, gegrilde groenten en spaghetti aglio olio. Met wijn uit grote glazen die voortdurend werden bijgevuld. De volgende dag streken we neer in de buurt van het Waterlooplein. Daar had ik Turks brood met schapenkaas, humus, gegrilde groenten, zongedroogde tomaten, sla en munt en een stuk dadelbanaancake toe.
Na een week zonder sport en alles met de auto (zie hieronder) is het nu afgelopen. Dus staat deze week op het menu: veel water, veel fruit en veel groenten. Al wordt het me niet makkelijk gemaakt. Vanavond naar een gigantisch wokrestaurant met de netwerkvereniging en donderdag een borrel met mijn flexcollega’s. Dat zijn alleen nog maar de verleidingen die ik nu al weet.

Sporten: staat op een laag pitje. Met carnaval kreeg ik last van mijn linkervoet en van hardlopen is sindsdien niets meer terecht gekomen. Zwemmen doe ik nog wel wekelijks, behalve in de weken dat ik bereikbaarheidsdienst heb. En toevallig heb ik net zo’n week achter de rug. Een week waarin ik alles met de auto moest doen en niet te ver van huis kon. Een week dus van heel veel zitten en heel weinig bewegen.
Dat probeerde ik te compenseren door gezond te eten en niet te snoepen. Drie dagen hield ik dat vol. Ik weerstond de koekjes die een flexcollega had gewonnen bij de Postcodeloterij. Ik bedankte beleefd voor de chips en de olijven die bij een vergadering op tafel kwamen. Maar halverwege de donderdag veranderde mijn ruggengraat in pudding. Al die paaseitjes… Het was kortom een slechte week voor mijn lijf. Deze week op het menu: zwemmen op woensdag, hardlopen op vrijdag (als mijn voet het toelaat) en fitness + sauna op zondag.

Leuke dingen om naar uit te kijken: in de nabije toekomst vooral theaterbezoek, festivalbezoek en bijkletsen met koffie. De leuke jongen uit de trein gaat volgende week een paar dagen weg en daar kijk ik ook naar uit. We hebben het super leuk samen en ik wil hem echt geen weken missen. Maar een paar dagen alleen vind ik ideaal: thuiskomen wanneer ik zin heb omdat ik niemand heb beloofd om te koken, dingen eten die hij niet lekker vindt, languit op de bank met een boek zonder tetterende televisie op de achtergrond, de hele krant lezen bij het ontbijt omdat niemand staat te wachten en ’s nachts overdwars in bed.

Hoe ziet jullie leven er op dit moment uit?

Op dit moment #5

Geplaatst door Eler in mens en getagd met , ,

Regelmaat is ver te zoeken. In alles. Dus ook in deze rubriek.

Genieten van: de luxe die bij het ondernemerschap hoort. De afgelopen weken had ik zo’n 30 uur in de week aan schrijfwerk, in plaats van de 40+ uren waarmee ik 2017 heb afgesloten. Dat betekent dat ik af en toe uitgebreid koffie kan drinken met mijn mede-flexplekhuurders, dat ik midden op de dag boodschappen kan doen, dat ik door de week tijd heb om te gaan sporten.
Er komt een drukke periode aan na de carnaval. Een aantal klanten heeft nieuwsbrieven, personeelsbladen en nieuwe websites aangekondigd die allemaal rond 1 maart af moeten zijn. Nu nog even profiteren!

Blij met: de super stoere, vette, gave, spontane actie van de leuke jongen uit de trein vorige week. Ineens waren we bij de AB in Brussel en zagen we de Stereophonics. De dag erna slenterden we door onze favoriete stad en kochten allebei een paar schoenen. Ons hotel was fijn, zij het aan de kitscherige kant.

hotel dansaert

Balen van: ons uitstelgedrag. Bulldozers, dat zijn en blijven we. Sommige belangrijke zaken zijn in het afgelopen jaar gelukkig geregeld. Zo kwam er na heel lang wikken, wegen, dubben en twijfelen eindelijk een auto. En zo ben ik sinds 1 januari in het trotse bezit van een bedrijfsaansprakelijkheidsverzekering.
Andere verzekeringszaken, waarvoor ik al maanden geleden naar een heuse adviseur ging, liggen nog te versloffen. Net als dat voornemen om een deel van mijn geld te beleggen, aangezien een spaarrekening geen bal oplevert en een arbeidsongeschiktheidsverzekering te duur is. En het allerbelangrijkste: de beslissing over kinderen. Ik vind niet dat ik daar nog heel lang over na kan denken en mijn lijf waarschijnlijk ook niet. Ik word dit jaar 38. Toch nemen we geen besluit. Soms huil ik van frustratie.

Aan het lezen in: Gala. Boekenweekgeschenk van Ronald Giphart uit 2003. Een jonge actrice heeft een ‘see ya when I see ya’- relatie met de grappige Fräser en een onstuimige, geheime relatie met haar woest aantrekkelijke agent Panc. Als Pancs vrouw op kantoor komt vertellen dat Panc ongeneeslijk ziek is, begint de verwarring. Op het Gala uit de titel loopt alles uit de hand. Dit boekje heb ik vanavond uit. Misschien dat ik morgen voor de tweede keer ga proberen om In de ban van de roos tot me te nemen. De vorige keer kwam ik niet door de uitvoerige, ingewikkelde beschrijvingen heen waarmee het boek begint. 

Aan het kijken naar: niets. Althans, niet consequent. De eerste afleveringen van Wie is de mol? gezien. Toen een zaterdag gemist en daar strandde het schip. Bij Over mijn lijk was het andersom. De eerste afleveringen gemist en ook niet teruggekeken. Maar het daarna wel tot het einde gevolgd. Ik wacht met smart op het volgende seizoen van The Bridge.

Aan het luisteren naar: Ozark Henry, Nathalie Merchant, The Cranberries. Muziek die perfect bij grijze dagen past. Staat de radio aan dan is dat Studio Brussel of NPO2. Ik vind de middagshow van Ruud de Wild één van de meest agressieopwekkende radioprogramma’s ooit, daar kan ik echt niet naar luisteren. In mijn haast het programma weg te klikken als ik in de auto zit, kom ik soms op hele andere zenders terecht. Zo luisterde ik vorige week ineens naar Q Music.

Eten: die supersonische oven die ik per se in de keuken wilde hebben, gebruik ik gelukkig steeds vaker. Zo lag er deze week een kipje in te sudderen, omwikkeld met spek en bestrooid met basterdsuiker en chilivlokken. Voor diezelfde maaltijd grilde ik bloemkool in de oven, maar dat viel een beetje tegen.
De leuke jongen uit de trein en ik zijn overigens zeer goed bezig. We snoepen minder (we slaan zelfs allerlei traktaties af die collega’s voor onze neus zetten), we drinken minder, we eten gezonder en we eten vroeger op de avond. Dat laatste gaan we helaas niet volhouden, want als we het allebei druk hebben, zijn we niet voor 19 uur thuis.

Sporten: afgelopen maandag rende ik een rondje en brak mijn eigen snelheidsrecord: 4,35 km in 30 minuten. Het was pas de tweede keer dat ik dit jaar ging hardlopen en ik was trots op mezelf.
Hardlopen is niet mijn enige sportieve activiteit. Ik ga regelmatig zwemmen met mijn lieve vriendin M en ik werk me bijna iedere week in het zweet op de crosstrainer en het roeiapparaat in de sportschool. Bovendien lopen de leuke jongen uit de trein en ik bijna iedere dag naar kantoor. Heel soms gaan we nog met de fiets, zoals vandaag, omdat we straks nog een visje moeten halen op de markt. De beloning op de weegschaal blijft tot nu toe uit, maar ik zit wel lekker in mijn vel.

Leuke dingen om naar uit te kijken: die zijn er veel 😀 Woensdag plande ik met twee vriendinnen de datum voor een weekendje weg in de zomer. Brussels Summer Festival staat vanzelfsprekend ook op het zomerprogramma. Met de leuke jongen uit de trein ga ik in september op vakantie in Scandinavië. Noorwegen en Zweden of Zweden en Denemarken. En in hetzelfde seizoen is ook het jaarlijkse vriendinnenstedentripje. Ongetwijfeld komen er nog veel meer leuke uitstapjes op mijn pad. De leuke jongen uit de trein gaat eind maart een paar dagen met zijn broer weg, eens kijken waar ik in de tussentijd naartoe ga…

Op stand

 

 

Avontuurlijke eters

Geplaatst door Eler in mens en getagd met

Een uitstapje. Bedoeld als kerstborrel en jaarafsluiting voor collega’s. Gelukkig voor mij tellen vrijwilligers en freelancers ook mee als collega.

sushi

Vier van de zes mensen vragen om bestek. Nummer vijf eet vooral met zijn handen. Ik houd dapper stand met mijn stokjes. En beleef een avontuurlijke avond met avontuurlijke eters. Wat de boer niet kent, stopt hij zéker in zijn mond.

“Getverdemme. Ik snap wel waarom wij zulke bonen niet eten.”
“Je had de bonen uit hun jasje moeten halen.”
“Oh, en dat zeg je nu pas!”

Over de wasabi: “Is dat kruidenboter? Waar is het stokbrood?”
Over de gember: “Die plakjes zalm zijn wel heel dun gesneden.”
Over de bakjes voor de sojasaus, terwijl de serveerster afruimt: “Waar waren die eigenlijk voor?”

Afgeladen vol, licht aangeschoten en uiterst tevreden rollen we het restaurant uit. Altijd leuk om mensen op een andere manier te leren kennen. Dat er nog maar vele avontuurlijke avonden mogen volgen.

 

 

Gisteren begon de zomer en vandaag is het alweer bijna herfst

Geplaatst door Eler in mens en getagd met ,

20151102_130543_resizedDe weken gaan zo snel de laatste tijd. Plotseling is het 19 september en wat heb ik nou helemaal gedaan?

Oké, ik heb natuurlijk heel veel gedaan. Behalve het fijne intermezzo in Brussel, bestond dat ‘veel’ vooral uit werk en het werk bestond vooral uit reistijd naar opdrachtgevers toe. Een project leiden dat zich in alle uithoeken van Parkstad afspeelt, is eigenlijk niet te doen zonder auto. Die auto komt er deze vakantie. En ondanks dat ik een hekel heb aan autorijden, is dat een zegen.

Maar jee wat vliegt de tijd. Ik durf bijna niet met mijn ogen te knipperen, bang dat als ik ze open doe Sinterklaas alweer voor de deur staat. Sinds een paar weken liggen de winkelrekken vol met pepernoten en gevulde speculaas. Daar ben ik echt nog niet klaar voor!

Eerst de herfst nog. Ik wens iedereen een kleurrijke herfst vol wandelingen, warme chocomel en fleecedekentjes.

Op dit moment #4

Geplaatst door Eler in mens en getagd met , ,

Laat maar komen die zomer

Blij met: de ongelofelijke luxe van opdrachtgevers die mij weten te vinden, ook tijdens de rustige zomermaanden. De beslissing om me volledige op mijn eigen bedrijf te storten en geen klussen in loondienst of via een uitzendbureau meer aan te nemen, was één van de beste beslissingen ooit. Tot aan de vakantie eind september zit ik gebakken. Vanaf vandaag ga ik sowieso twee dagen in de week voor de gemeente Landgraaf werken. Een uitdagende klus, want er speelt van alles in die gemeente en daar komt veel (creatieve, effectieve, overtuigende) communicatie bij kijken.

Balen van: ons eeuwige uitstelgedrag. De leuke jongen uit de trein en ik (vooral ik) moeten nog van alles regelen. Qua verzekering, pensioenopbouw en tig klussen in huis. Maar omdat we allebei meer dan 40 uur in de week werken, komt dat er niet van. Geen ramp, tot het te laat is en ik ineens arbeidsongeschikt raak en daar niet voor verzekerd ben of zo.
Ook kleinere dingen die wel leuk zijn, stellen we uit, zoals het boeken van een hotel tijdens Brussels Summer Festival en het regelen van de vakantie in september.
Het meest onhandige is dat we nog steeds geen auto hebben gekocht, terwijl met het openbaar vervoer naar de gemeente Landgraaf en van daaruit soms naar de verschillende dorpskernen moeten niet te doen is (of in ieder geval veel tijd kost). *Zucht*.

Genieten van: ons huis. We wonen er nu dik drie maanden en als ik ’s ochtends mijn ogen open doe, denk ik nog regelmatig: ‘wat een heerlijk ruime kamer is dit toch’. Het ontbijten aan de bar waar dan net de zon op schijnt, is ook zo’n geluksmomentje. Het vrije uitzicht aan de voorkant. De nabijheid van open veld. Gisteravond zette ik de achterdeur open en hoorde ik krekels. Vakantiegevoel in eigen tuin, wat wil je nog meer?

Ook aan het genieten van: de leuke jongen uit de trein. We maken tijd voor elkaar, proberen elke pauze samen naar buiten te gaan. We hangen geregeld samen aan de bar, gaan veel naar het theater en besluiten soms spontaan om ergens te gaan eten.
Dat we lang niet alles samen doen, is ook genieten. Laatst was ik op een festival in Tilburg, hij op een festival in Valkenburg. Allebei een eigen leven, dat is absolute noodzaak.

Aan het lezen in: Chicago Loop van Paul Theroux. Of eigenlijk niet, want ik heb het na drie hoofdstukken opgegeven. Ik lees de meest bizarre thrillers waarin allerlei gruwelijkheden voorbij komen en dan lukt het me blijkbaar toch om iets van sympathie op te brengen voor de hoofdrolspelers. Parker Jagodo, de hoofdpersoon in Chicago Loop, stond me vanaf de eerste bladzijde zwaar tegen. De man heeft een succesvol bedrijf, is getrouwd met een fotomodel waarmee hij net een kind heeft gekregen en bewoont een riant appartement. En het is een zeikerd eerste klas. Vooral over eten. Hij vindt alles ongezond wat anderen in hun mond stoppen en laat iedereen waarmee hij aan tafel zit weten dat de dood nabij is vanwege zo veel vet, zout, suiker… En hij is zo vies van viezigheid dat hij moet overgeven als hij een haar op zijn bord ontdekt. Wat een vermoeiende vent.  

Aan het kijken naar: Broadchurch seizoen drie. Of nou ja, de leuke jongen uit de trein is zo lief om alle afleveringen op te nemen. De eerste drie hebben we achterelkaar gekeken en we gaan verder als we weer tijd hebben. Aangezien de Tour de France is gestart en behalve de etappes zelf ook de Avondetappe en Vive le Vélo gekeken moeten worden door het lief, is die tijd er voorlopig niet. Maar oh wat vind ik rechercheur Ellie Miller en inspecteur Alec Hardy heerlijke karakters. Vooral als ze elkaar gedrag weer eens totaal niet begrijpen. Het ziet er naar uit dat in dit seizoen niet alleen de volwassenen, maar ook de kinderen aardig ontsporen.
Ook begon ik aan The Newsroom met daarin een aantal fascinerende hoofdpersonen die elkaar zwaar op de zenuwen werken. Ik geloof dat aflevering vier de laatste was die ik heb gezien en toen kwam het er niet meer van.

Onder de indruk van: de theatervoorstelling Pinkpop. Prachtig hoe alle rollen naadloos in elkaar overlopen. Mooie beelden op de achtergrond en fijne muziek. Dikke pluim voor Toneelgroep Maastricht.

Eten: die supersonische oven die ik per se in de keuken wilde hebben, die staat helaas vooral mooi te wezen. Ik maakte er een dorade in klaar, een ovenschotel met witlof en een quiche. Alle drie erg goed gelukt, dat dan weer wel. We zijn de laatste tijd vooral van het ‘koud koken’.

Sporten: op 10 juni liep ik de tien kilometer tijdens Maastrichts Mooiste, bij zo’n 33 graden. Het was afzien. Daarna deed ik een paar weken helemaal niets aan sport. Tot ik het erg zonde begon te vinden van het abonnementsgeld voor de sportschool. Ook het baantjes zwemmen is weer opgepakt. Gisteren voor het eerst sinds MM weer gaan hardlopen. Het ging verbazingwekkend goed.

Waar houden jullie je dit zomerseizoen zoal mee bezig? Wat lezen jullie? Waar kijken jullie naar? En welk recept moet ik echt eens uitproberen in mijn supersonische oven?

 

 

Over jakkeren en jagen en dat het jaar dan ineens bijna voorbij is

Geplaatst door Eler in familie, hersenkronkels, leuke jongen uit de trein, mens en getagd met ,

In de categorie ‘oma vertelt’, want dat is blijkbaar de modus waar ik de laatste tijd in blijf hangen: de tijd gaat echt veel te snel!!

De laatste maand van het jaar nadert en wat kwam er weer weinig terecht van alles wat ik me voornam, toen ik samen met de leuke jongen uit de trein naar het vuurwerk keek. Nu ik erover nadenk, ik weet niet eens of ik wel vuurwerk gezien heb tijdens de jaarwisseling. Sterker nog, ik weet helemaal niet waar we waren. Thuis, denk ik. Want we gingen niet naar het Parijs waar de festiviteiten waren afgelast.

Begrijp me niet verkeerd. Ik ben dankbaar, heel dankbaar. Dankbaar dat iedereen die ik liefheb -op enkele (chronische) aandoeningen na- gezond is. Dankbaar voor het huis dat we kochten en helemaal wordt zoals we het willen hebben. Voor vriendschappen die al bijna mijn hele leven meegaan. Voor vriendschappen die mij soms met een andere blik laten kijken. Voor genoeg hebben aan een half woord, een blik, een houding. Voor (schoon)ouders en onvoorwaardelijke liefde. Voor alle dingen die ik als veel te vanzelfsprekend zie, omdat ik in één van de welvarendste landen ter wereld geboren ben. Voor de leuke jongen uit de trein, die net als ik op zijn tandvlees loopt, maar toch nog tijd maakt voor mooie woorden en stevige omhelzingen. Hij is er voor mij, terwijl hij zichzelf in rap tempo voorbij loopt. Hoe lief is dat. Toch voel ik me soms zo:

De tijd is kwijt

ik moet aan mijn carrière denken
’s ochtends naar netwerkbijeenkomsten toe
en ’s avonds moet ik vrienden zien
ook al ben ik veel te moe

opgefokt en rusteloos
ik jakker en ik jaag
ik heb een to-do-list van een meter
en alles moest gisteren of in elk geval vandaag

tegels kiezen, plinten plakken
wachten op anderen
offertes vergelijken, knopen doorhakken
zonder zelf te veranderen

leren, controleren, profileren, calculeren, stimuleren
soms annuleren of capituleren
sta toch eens een uur stil
is wat ik tegen de klok en tegen mezelf zeggen wil

er-valt-nog-weinig-te-verhalen

 

Oma vertelt

Geplaatst door Eler in ehm, mens en getagd met , ,

skateboard

Niet alle flessen hadden kindersluiting, er zaten geen haakjes op de kasten en geen beschermkapjes over de stopcontacten. Van sommige dingen bleef je af. Punt.

Tot we zelf lange afstanden konden fietsen, gingen we achterop. Op een kussentje met een stang in de rug, zonder helm. Ik kwam een keer met mijn voet tussen de spaken, omdat ik achterstevoren wilde gaan zitten. Een stunt die ik maar een keer uithaalde.

Achterin de auto droegen we geen gordels en ons Renault 4-tje bood sowieso maar weinig bescherming tegen wat dan ook. Niet dat we vaak in de auto zaten. We liepen of fietsen naar school, geen gezeik met brengen en halen. Ook als het regende, ook als het nog donker was.

In het weekend trok ik ’s ochtends de deur achter me dicht en speelde de hele dag buiten. Alleen, met mijn zusje, of met vrienden en vriendinnen. We liepen door elkaars achterdeur naar binnen, of begonnen voor het huis al te gillen ‘Kom je buitenspelen!?’ We bouwden hutten, klommen in bomen, speelden tussen de hooibalen van de achterburen en mochten soms op één van hun tractors rijden.

Ook stoepranden, touwtjespringen en vooral heel hard fietsen met iemand achterop waren favoriet. De steel van een kapotte schop werd een honkbalknuppel (om mee te honkballen), we verstopten ons in het mais of we balanceerden over de stenen langs het kanaal. Als er een boot langs kwam, klotste het water over onze voeten.

Soms viel er iemand uit een boom of van zijn fiets. Soms kreeg iemand een opsodemieter van het schrikdraad. We speelden met modder, zand, wormen en gras (heksensoep) en we werden vies. We dronken uit dezelfde bekers of rechtstreeks uit de buitenkraan. We bliezen pijltjes door oude pvc-buizen. En vers geplukte peren stopten we rechtstreeks in onze mond.

En zo lang we buiten speelden waren we niet te bereiken…

Het lijkt een wonder dat we allemaal onze jeugd hebben overleefd.

Op dit moment #2

Geplaatst door Eler in hersenkronkels, mens en getagd met , , ,

Mijn hoofd loopt over van ideeën voor ons nieuwe huis. Ik droom van mooie kleuren en hippe badkameraccessoires. Kortom, ik verlies mezelf in details waar we nog lang niet aan toe zijn. Een schaakbord gebruiken als bijzettafel. Bloempotten opleuken met krijtverf. De inspiratie voor blogs is helaas ver te zoeken. Dus haal ik deze rubriek nog eens van stal.

moodGenieten van: herfstkleuren. Het geel, rood en bruin aan de bomen. De mist die langzaam optrekt. De maan die zich nog niet bij de dag wilt neerleggen. Het zorgt voor mooie plaatjes op weg naar mijn werkplek.

Blij met: Lieke Schrijft. Het gaat goed met mijn bedrijf. Opdrachtgevers weten me te vinden én spelen mijn naam door naar anderen. Ik hoef nauwelijks meer aan acquisitie te doen. Mijn werk brengt me op veel leuke plekken waarvan ik niet wist dat ze bestonden. En op die plekken ontmoet ik steevast mensen die vol zitten met goede verhalen. Ondertussen blijf ik leren. Over techniek en chemie. Over innovatie en stadsontwikkeling. Over het leven.

Balen van: nog steeds geen knopen door kunnen hakken op het gebied van aannemers, timmermannen en stukadoors. Het duurt en duurt en ik vraag me af of we dit jaar nog gaan verhuizen. Offertes komen binnen met enorme vertraging en de bedragen die erin staan… Amai.

Aan het luisteren naar: vooral NPO2, omdat die nu eenmaal is ingesteld op de wekkerradio en omdat de radio in ons nieuwe huis geen enkele andere zender meer kan vinden. Vreemd.
Daarnaast blijf ik hangen in gouden oudjes die ik door hun melancholie en warmte bij het jaargetijde vind passen. Zoals Trust No One van Dave Navarro, For Emma, Forever Ago van Bon Iver en Lemon Parade van Tonic. Nee, ik ga niet heel hard mee met mijn tijd. Ja, ik koop ook nog gewoon cd’s. Al is dat in Maastricht een lastig verhaal.

Aan het lezen in: De Muil van de Leeuw door Anne Holt en Berit Reiss-Andersen. Alweer een boek over de avonturen van de omdenker Hanne Wilhelmsen. Met uiteraard een dode op de eerste bladzijde. De president van Noorwegen, in dit geval. Het boek wordt bevolkt door bijzondere personages, politieke intriges en mooie zinnen.
Het lukt me nooit om verhalen uit een serie in de goede volgorde te lezen. Was Hanne Wilhelmsen in het voorlaatste boek dat ik over haar las (Hoogtelijn) een verzuurde, in het leven teleurgestelde chagrijn; in De Muil van de Leeuw zit ze nog vol levenslust en inspiratie. Ze schrijft lange brieven en neemt het interieur van een goede vriend onder handen door het te verfraaien met planten, schilderijen en gordijnen. Precies de dingen waar ik me enorm op verheug in ons eigen paleis. Want als we daar aan toe zijn, zijn de minder leuke dingen achter de rug. 

 

Typetjes

Geplaatst door Eler in hersenkronkels, mens en getagd met , , ,

Een financieel adviseur, een verzekeringsagent, een directeur van een ICT-bedrijf en ikzelf staan aan de ene kant van de tafel. We hadden net een gesprek over hoe moeilijk het is om als zelfstandige een hypotheek te krijgen. Nu drinken we zwijgend onze pilsjes.

Aan de andere kant van de tafel zijn vier personen die zich vooral bezig houden met yoga, meditatie, mindfulness en het verklaren van dromen verwikkeld in een levendig gesprek over persoonlijkheidstypen, kerninzichten en bewustzijnsvergroting. Ik probeer te luisteren, want ik vind het mega interessant hoe blij mensen kunnen worden van dat soort zaken, maar al snel gaan mijn gedachten met me op de loop.

Ik tik de directeur aan en zeg “Volgens mij ben ik te nuchter voor dat bewustzijnsgedoe. En ik moet er niet aan denken, elke dag yoga.”
Hij begint te lachen. “Niet? Ik vind jou echt zo’n hippie. Ik verwacht dat er elk moment geitenwollen sokken uit je kistjes te voorschijn komen.” (Ik heb op dat moment beschaafde zwarte laarsjes aan, vind ik zelf).

Daarna volgt een hilarisch gesprek over vroeger in de jaren ’90 toen we allebei op de middelbare school zaten. Op mijn school had je niet zo veel keus. Je was een kakker of je hield van goede muziek 😉 Hij bleek een gabber te zijn geweest.

Dat verklaart het misverstand.

Thundergabba_gabber

 

Relevant

Geplaatst door Eler in hersenkronkels, mens en getagd met , ,

Ik wilde iets schrijven over dat ons tijdens de opleiding journalistiek geleerd werd de afkomst van daders niet te noemen, want dat was irrelevant (net als het noemen van de naam van een woordvoerder overigens, waarvoor ik wel eens een punt aftrek kreeg).

Ik wilde schrijven dat je nu beschuldigd wordt van wegkijken of van het negeren, dan wel ontkennen van problemen als je de afkomst van een verdachte niet noemt. En hoe makkelijk het dan weer is om te gaan veralgemeniseren en over één kam scheren.

Maar toen las ik deze blog en concludeerde ik dat Maartje Luif het al beter heeft opgeschreven dan dat ik het in mijn hoofd had.